Γλυκιά μου αγάπη που σε λεν Ελπίδα.
Το παραμύθι ξαναζεί δε πέθανε
κι'ας λέει η ζωή πως είναι ψέμα
ήρθε ανάλλαγο με φιλιά άλικα σαν αίμα
από το νάμα της ψυχής μου να λουστή
από μιά όαση φιλιού να δροσιστή
και ξαναγίνομαι παιδί λίγο πριν απ'το γέρμα.
Χρώματα πήρα απ'το χτες πούχα πετάξει και ζωγράφισα
το περασμένο σ'αγαπώ που ξέχασα,πού άφησα
βρήκα ένα όνειρο στην άδεια του γωνιά να το φυτέψω
μη μου το κλέψουν με στρατό θα πολεμήσω θα παλέψω.
Κι'είδα το Φοίνικα απ'τις στάχτες του κορμιού μου να προβάλλει
σε μιά γιορτή αέναη των αναμνήσεων μεγάλη
τους πήλινους τους βόλους μου να παίξω δε κρατήθηκα
που μέσα στη λάσπη τους την ουρανόχρωμη κυλίστηκα
βρήκα της μνήμης χρυσοποίκιλτα στολίδια
κι'ασπρόμαυρες φωτογραφίες,αγαπημένες ιστορίες
μέσα από στάχτες και αποκαϊδια.
Γλυκιά μου αγάπη που σε λεν Ελπίδα
αδήριτη στα όνειρά μου μείνε ασπίδα
αφού πεθαίνεις όπως λένε τελευταία
μαζί σου εγώ
το χρόνο που με γέλασε ξεχνώ
παιδί θα μείνω πριν να πέση η αυλαία..
