Τι είναι αυτό που την κρατάει μεσ'το σπίτι
τόσα χρόνια;
Μια αγάπη ίσως παλιά που χάθηκε
μέσα στη μπόρα
Κι αν τα δάκρυα στερεψαν και σαν χαλίκια
έπεσαν κάτω
οι αναμνήσεις την πληγώνουν μέχρι της
καρδιάς τον πάτο.
Κάθε βήμα και λιγμός, κάθε λιγμός
και ένα δάκρυ
σε μιας ζωής τον κύκλο, σα σπιράλ
από μετάξι
Και ύστερα γλιστράει στις σταγόνες
από αίμα
σχέδια όχι απ'το χέρι, μα απ'της
καρδιάς την πέννα.
Ποιος να την παρηγορήσει, να πει πως
την αγαπάει,
αφού μόνη της πια μένει και πιο μόνη της
πονάει
Ίσως σκέφτεται να "φύγει", μα οι σκέψεις
προσπερνάνε
και είναι σίγουρη πως οι αγάπες φεύγουν
και δεν ξαναγυρνάνε...
