Ο Ηλιος
Κοίτα τον που ανέτειλε πίσ'απ'τον Υμηττό
Τον έλατα γεμάτο
Και τις αχτίδες σκόρπισε στ'ατάραχτα νερά
Μιας λίμνης δίχως πάτο
Και τα νερά ζεστάθηκαν και ήρθε η ζωή
Στα σκοτεινά τα βάθη
Ο ουρανός φωτίστηκε και άκουγες πουλιά
Σε νάπη και σε δάση
Η μέρα όμως πέρασε και έδυσε κι'αυτός
Οπως και κάθε μέρα
Τα νυχτοπούλια έμειναν μονάχα, ορφανά
Να κρώζουν στον αέρα
Μα'γώ κοιτώ στον Υμηττό και πάντα περιμένω
Το φέγγος του να φέξει
Να στείλει με την ζέστη του ελπίδα στα νερά
Η λίμνη πριν στερέψει...
