"Ρομαντικοί Οιδίποδες"
Εκεί που είδες το έβδομο χρώμα της Ιριδας
πρόλαβες να το δεις πώς μαυρίζει;
Πώς οργίζεται,σε ισοπεδώνει -ανάθεμα,
και σε τυφλώνει;
Υψωμένη κόγχη, μαβιά, βράδυ Πέμπτης.
Αρχή του πένθους
οράματα μπερδεμένα στα χρόνια
κούφια νούμερα,λιγόλογα υποκριτικά
ζαχαρωμένες Κυριακές
φιλιά των δρόμων και νότες,
νότες παραμυθικές.
Η μνήμη σου.
Εφηβη δύναμη, πελεκητή στο Νότο
στη χαμένη Ατλαντίδα υπάρχει.
Εκει,που διάλεξες κόκκινο το μήλο της Εριδος
πρόφτασες να το δεις πώς σαπίζει;
Ανοιχτή πληγή ουρανού
-και καρπός απο ρόδι,μαζί.
Κύλησε την πλαγιά κι έγινε φεγγάρι.
Κόκκινο φεγγάρι μια νύχτα τον Αύγουστο.
Κόκκινος Ηλιος να ξυπνά μέσα σ' ένα ποτήρι πατρίδα.
Θα 'ταν καλοκαίρι στα βλέμματα και στα φτερά
των πουλιών,στις γενιές των πουλιών,που πεθαίνουν
ταξιδεύοντας.
Δεν άντεξαν, λες,να τους σύρει το ένστικτο.
Θα 'ταν καλοκαίρι στα μάτια και στα χέρια
των ψυχών που σταθήκαν κοντά.
Στη στιγμή που κρατά όσο θες
-γίνε μου όνειρο, να σ' έχω δική μου,ναι-
η Άβυσσος είναι,τιρκουάζ,σαν τη Γη.
Ενα γεράκι κοιμάται πάντα πριν τον Ουρανό.
Δεν είναι θεός
μα σ΄αφήνει να ναυαγήσεις στα φτερά του
τη νύχτα μετά τη Νύχτα.
Μεσα σε κάθε μπλε
εύχεσαι να δεις το πεφταστέρι
κομμάτια να γίνει στην αγκαλιά σου
-πώς ν' αφεθείς;Ειναι ζεστή η σοφίτα που δεσμεύει.
Κι αν το 'δες, δεν τ΄ανιχνεύεις.-για το χρώμα και πάλι σου μιλώ.
Ίσως να μην το γνωρίσεις ποτέ.
Μα κείνο ξέρει καλά ν' αφήνεται.
Να το ζεις, να τ' αγνοείς, να το θαμπώνεις
ή να το περιφρονείς*ακόμη και να το λατρεύεις.
Εν λευκώ,
για να μη το μαντεύεις το επόμενο χάος.
Το ιδιο που σκοτώνει χειρότερα απο κάθε κερδισμένο αίνιγμα.
Σε κάποιο ύπνο θα σου ευχηθώ την πιο γλυκιά "καλημέρα".
Ρομαντικός Οιδίποδας κι εσύ,το κουβαλάς στα μάτια.
Σα χαμογελο.[/b]
Ευχαριστώ θερμά για το χρόνο όποιου του ρίξει μια ματια κι ελπιζω να μην κουραζει αν και πολύ αμφιβάλλω.
Δεν ειχα σκοπό να το ανεβασω αλλα δοθηκε ικανη αφορμη το "περπατώ κι επιστρέφω" του Κωσταντίνου.
