Σε βλέπω, είσαι κουρασμένος. Γέρνεις πάνω μου και κουρνιάζεις τη σκέψη σου. " Καμιά φορά τα όνειρα είναι βαριά να τα κουβαλάς " μου λες. Δεν σου απαντώ, μονάχα κατεβάζω το βλέμμα. " Μην παραιτείσαι.." ψελλιζεις. Μ'ένα αίσθημα ντροπής αρνούμαι να σε κοιτάξω και στα αλήθεια μονολογώ την αμαρτία μου μέσα από τόσες μοναχικές και βρώμικες νύχτες που έζησα, τόσο που ξόδεψα τον εαυτό μου, τόσο που τον γέλασα..γιατί να τον αγαπήσω τώρα;
Κάθε λέξη, κάθε σιωπή., γεμίζουν σχισμές το σώμα και εσύ αδιάτρητος από τον πόνο αρνείσαι να ξαναβαπτιστείς. Απειλείς Θεούς και Δαίμονες, μαλώνεις με τη νύχτα, το βλέμμα σου λυγίζει. " Δεν θα αντέξω.." ψυθιρίζω.." Είμαι σπασμένη ". Στο σώμα μου χτυπούσαν δυο καρδιές.
Στις όμορφες κοιλάδες που ταξίδεψες, χαμήλωσες πολύ προτού να ανθίσεις...Τώρα νερό βροχής ξεπλένει το κορμί σου..Σαν δάσκαλος σοφός χειροκροτάς την ποίησή μου, μέσα από όνειρα που γίνονταν κραυγές και έκλεβαν τον ύπνο. Κλεμμένο χάδι γυρνάς ν'απλώσεις μα είσαι ήδη μακριά..και αλήθεια, πόσο ζητά ο απόηχος από το βήμα της σκιάς σου να έρθει πίσω να με βρει,..
Τα δέντρα μας, το καθένα με τις δικές του ρίζες θα απλώνουν τα κλαδιά τους στους αιώνες, θυμίζοντας αγάπη μακρινή.
Κάτω από το παιδικό μου κρεββάτι, ένα στεφάνι με γαρδένιες.
Μύρισε θάνατος και αέρας που σκορπάει..σ'έναν παράδεισο που έσβησε νωρίς..
--------------------------------------------------------------------------
Σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο που έφυγε νωρίς απο τη ζωή μου αλλα πριν φύγει, φρόντισε να γινει ουρανός για τα επόμενά μου χρόνια..
