είσαι μόνος...
αλήθεια, πονάς;
σκοτάδι.
Σουρουπώνει.
ανασηκώνεις τους ώμους. κρατάς τα μάτια ανοικτά με δυσκολία
σαν να προσπαθείς να βρεις ένα ξημέρωμα
μάταια...
Σουρουπώνει.
Ο αέρας πυκνός, βαρύς,
βρέχει. Μυρίζει μούχλα και τσιμέντο
ώρες σαν και αυτές εύχεσαι να ήσουν πούλι.
Να πετάξεις πάνω από τα σύννεφα,
να δεις τον ήλιο ερείπιο βυθισμένο στις φλόγες
χαραμίζοντας τις τελευταίες ακτίδες, κραυγές αγωνίας,
τις τελευταίες ανάσες πριν το σκοτάδι.
τι κρίμα...ακόμα εδώ.
στρέφεις το βλέμμα στο παράθυρο
όπως και χτες. Δεν έχει αλλάξει τίποτα
είσαι ακόμα εδώ.
τσαλακώνεις λίγο το χαρτί,
διαμαρτυρίας ένδειξη και επίμονης.
τι άλλο μένει άλλωστε;
τα σύμβολα αλλάζουν, ζωντανεύουν
προσπαθείς να αντισταθείς, πρέπει...
πανικοβάλλεσαι
Σουρουπώνει.
οι ώρες περνούν μόνο όταν δεν πρέπει.
άλλη μια νύχτα περιμένει
είναι αλήθεια νύχτα;
Λίγες μόνο ώρες μέχρι την επόμενη μέρα.
ώρες κουραστικές. αγχωμένες. Κενές.
θα περάσουν όπως την προηγούμενη φορά.
οι σκιές μεγαλώνουν. Τι ώρα πήγε;
είναι ώρα.
ακούς το κουδούνι του γεύματος.
όχι...δεν είναι αλήθεια.. είσαι μόνος.
σηκώνεσαι πάραυτα,
βαδίζεις αργά. Κουρασμένα.
υπνωτισμένος. ακούς την σκιά σου να σε ακολουθεί καρτερικά.
Σουρούπωσε.
