Όλη μας τη ζωή το αύριο ζητάμε,
λυπημένοι κάθε στιγμή μες τα σύννεφα πετάμε,
είμαστε φυλακισμένοι στη δική μας φυλακή,
όλο διαταγές ακούμε κι όμως είμαστε κουφοί.
Το σώμα μας υπάρχει μα δεν υπάρχει η ψυχή,
το Θεό παρακαλάμε να μας δώσει μια φωνή.
Η αγάπη κι η αλήθεια ειναι έξω απ’το κλουβί
κι ο ιστός που σε τυλίγει τώρα σφίγγει πιο πολύ.
Τί νομίζεις ότι είσαι, τί ελπίζεις μια ζωή;
Έχεις αναρωτηθεί πώς θα σβήσεις στη στιγμή;
Γι’αύτο σχίσε τον ιστό σου βγες μακριά απ’το κλουβί
τα σχοινιά σου τώρα λύσε για να ζήσεις την αυγή.
Σκέψου μόνο εσύ το τώρα τη στιγμή και το ξανά
τ’αύριο να ξέρεις θα’ρθει όταν έρθει το μετά.
Μην ακούς πια τί σου λένε κι όμως πρόσεξε καλά
ζήσε για να ζεις μονάχα κι άσ’τα τ’άλλα για μετά.
Την ελπίδα της ζωής σου άναψε για μια φορά
Την αγάπη της ψυχής σου ελευθέρωσέ την πια..
