Κωνσταντίνε μου… (.....k.....)
Να αγαπάς την πένα σου
όσο και την ζωή σου
γιατί απ’ την πένα σου η ζωή,
ζωή θε να γεννήσει·
κι απ’ τη ζωή η πένα σου
θα βρει να αιμορραγήσει·
να γράψει κόκκινες στιγμές,
κόκκινες οπτασίες,
που θα γινούν του σύμπαντου
αέναες εικόνες!
Του Έρωτα τα κόκκινα
φτερά, να τα κρατήσεις
σφιχτά! Δεμένος πέταξε,
μην και παραπατήσεις…
γιατί μπορεί, πουλάκι μου,
την πένα σου ν’ αφήσεις…
