Και είδαν τα μάτια μου πολλά σε μια μέρα,
η αλήθεια μου φανερώθηκε μέσα σε λίγες ώρες.
Ναι... έκανα λάθη κι εγώ. Περιπλανήθηκα αρκετά
στις άγνωστες, όμορφες, φανταστικές μου χώρες.
Όμως προσγειώθηκα ,αν και αργά, στην γη
χωρίς αλεξίπτωτο, απότομα, με πόνο.
Ναι... και είδα τα ανθρώπινα αίσχη. Ντροπή!
Θνητούς χωρίς να΄χουν ίχνος Θεού φόβο.
Μια εικόνα αντίκρισα τραγική, σχεδόν διαβολική.
Ναι... στον όμορφο αυτό και "καλό" πλανήτη.
Να πηγαίνουν ουρές από παιδιά για σφαγή,
ούτε για γη; ούτε για εξουσία; αλλά, για γραφίτη;!
Η αγάπη να χάνεται σιωπηλά σ΄ένα κόκκινο βούρκο,
ναι... ένας βούρκος κατακόκκινος από αίμα,
που χύνουν κάποιοι άνθρωποι που είχαν δώσει κάποιο όρκο,
για κάποια πατρίδα και αναφερότανε σε Σένα.
«Θεέ μου» έλεγαν τότε στην αρχή,
«Θεέ μου» λένε οι ίδιοι και τώρα,
μα Θεέ μου αυτοί δεν ξέρουν τι θα πει
ούτε πίστη, ούτε Θεός, ούτε ιερό χώμα!
Και όταν κοίταξα στα μάτια τον νεκρό
με λύπη και παράπονο με είχε κοιτάξει,
γιατί τον είχαν ξεχασμένο από καιρό
χωρίς να θυμηθεί κανείς να τόνε κλάψει.
Ναι... ο πόλεμος είναι δίπλα μας, κοντά μας,
ενώ τις ψυχές μας περικυκλώνει το σκοτάδι.
Ναι... πολλά γίνονται και θα γίνονται μπροστά μας
μα ξέρουμε καλά πως να γυρνάμε από την άλλη.
Εμπρός...τις ψυχές και συνειδήσεις σας παραδώστε,
Σήμερα και πάλι... κρύψτε το πρόσωπο και τα μάτια χαμηλώστε...
