Μία ακόμα αναφορά, αυτή τη φορά από την
Ελευθεροτυπία, στους γεμάτους μέλλον Νυχτογήινους, όπως μου την παρέδωσε ένας καλός indieάνος Άγιος Βασίλης (και τον ευχαριστώ).
Νυχτερινή Περίπολος«Οι συναυλίες είναι ο τόπος όπου παράγεται η μουσική, όπου συμβαίνει ό,τι είναι να συμβεί, όπου μοιράζεσαι ό,τι έχεις να μοιραστείς. Στις συναυλίες μας ενυπάρχουν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό όλοι οι ήχοι που περιλαμβάνονται στο δίσκο. Αυτοσχεδιάζουμε, παίζουμε τα κομμάτια μας αλλά και διασκευές». Οι Night On Earth παίζουν μια ατμοσφαιρική, ονειρική μουσική, «ένα σάουντρακ της κάθε μας μέρας και νύχτας» όπως την αποκαλούν. Ταυτόχρονα όμως παίζουν και μια σειρά από ρηξικέλευθους αυτοσχεδιασμούς. Ετσι η παράσταση που θα δώσουν την Κυριακή στις 20.30 στο Μικρό Μουσικό Θέατρο θα αναδεικνύει το πειραματικό πρόσωπο των Night On Earth.«Οι ΝΟΕ προέκυψαν ως ιδέα μέσα από ένα αυτοσχεδιαστικό κομμάτι των Paracroussis, μιας ηχοτρομοκρατικής μουσικής κολεκτίβας, όπως την αποκαλούσαμε το 2004», εξηγεί ο Κωστής, ο πιανίστας της μπάντας. «Αυτή η ιδέα γρήγορα ξεπέρασε τα όρια ενός μουσικού συγκροτήματος και πήρε το χαρακτήρα ενός πολυδιάστατου project που θέλει να περιλαμβάνει και κινηματογράφο, και video art, και performance, και ποίηση, και εικαστικά. Βέβαια, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή αυτού του εγχειρήματος, προσπαθώντας πρώτα να κατοχυρώσουμε το μουσικό μέρος. Δειλά δειλά, μπαίνουν και οι πρώτες κινηματογραφικές πινελιές, μέχρι να καταλήξουμε στο ολοκληρωμένο concept project που είναι και ο πιο φιλόδοξος στόχος όσον αφορά την παρουσίαση του όλου μας».
Εικόνες του Τζάρμους
Το όνομά τους, δανεισμένο από την ταινία του Τζιμ Τζάρμους «Μια νύχτα στον κόσμο», προσδιορίζει και τον ήχο τους. «Σκέψου τις εικόνες του Τζάρμους, έρημα και ομιχλώδη τοπία μιας χώρας που θέλει να πλασάρει μόνο τη γυαλιστερή πλευρά της, άνθρωποι μόνοι, απόκληροι, περιθωριακοί, η εικόνα μιας άλλης Αμερικής. Πάντα υπάρχει μια πλευρά των πραγμάτων που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, ούτε κατακτάται με την πρώτη επαφή, αλλά προϋποθέτει μια πάλη στην προσέγγισή της. Αυτή την πλευρά προσπαθεί να εξερευνήσει ο ήχος μας». Ενώ η Σοφία η τραγουδίστρια συμπληρώνει: «Η μουσική μας αποπνέει μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Θέλουμε να γεννά στον ακροατή εικόνες και να λειτουργεί σαν ερέθισμα για ονειροπόληση. Ο ήχος να πλάθει ιστορίες, σχήματα... Κι όχι απλά να τα συνοδεύει ως σάουντρακ».
Το ομώνυμο ντεμπούτο τους είναι διπλό, στο πρώτο cd ξεδιπλώνονται οι μελωδίες ενώ στο δεύτερο κυριαρχούν οι πειραματικοί αυτοσχεδιασμοί. «Δεν έχουμε ξεκαθαρίσει αν η μελωδία έχει στριμωχτεί μαζί με την ατμόσφαιρα στο πρώτο cd και ο πειραματισμός έχει κατασκηνώσει στο δεύτερο» λέει ο Κωστής. «Το πείραμα σπανίως γνωρίζεις πού θα καταλήξει και, μιλώντας με μουσικούς όρους, τη διαδικασία αυτή τη μοιράζεσαι εξίσου με τον ακροατή. Ο Ταρκόφσκι έγραφε πως η ισοτιμία μεταξύ πομπού και δέκτη προκύπτει από το κατά πόσο αυτοί έχουν κάνει την ίδια προσπάθεια για να γεννηθεί μια εικόνα. Το πρώτο cd τιτλοφορείται "stage" και αποπειράται να αποτυπώσει την ενέργεια που μοιράζονται οι μουσικοί ταυτόχρονα στη σκηνή, επιτρέποντας τη συνεχή αλληλεπίδρασή τους. Το δεύτερο cd έχει τον τίτλο "radio", ακριβώς γιατί παρουσιάζεται ως ένα ακρόαμα, εστιάζοντας στην ακουσματική διάσταση του ήχου μας. Θα μπορούσε να είναι ένα ραδιοφωνικό παιχνίδι, όπου ασύνδετα πιθανώς μέρη αποκτούν την αφηγηματικότητα μιας ιστορίας. Θεωρούμε ότι τη δημιουργία πραγματικής ατμόσφαιρας την έχουμε επιτύχει στο δεύτερο cd μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς».
«Τα ακούσματά μας είναι αρκετά ετερόκλητα και αντιφατικά» προσθέτει η Σοφία. «Και σ' αυτή τη φάση δεν ήταν δυνατόν να περιοριστούμε σε έναν τρόπο μουσικής έκφρασης. Νομίζω ότι η μουσική είναι μία με χιλιάδες αποχρώσεις. Επιλέξαμε να κυκλοφορήσουμε ένα διπλό δίσκο για να μπορέσουμε να αποτυπώσουμε όσα περισσότερα διαφορετικά παιξίματα γίνεται, με έμφαση στον αυτοσχεδιασμό».
Χιλιάδες αποχρώσεις
Πολλοί αποκαλούν τον ήχο τους τριπ χοπ και τους συγκρίνουν με τους Portishead. Μονο που ο ήχος του Μπρίστολ δεν είναι η μόνη επιρροή των ΝΟΕ. «Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι οι Portishead έχουν επιδράσει πάνω μου περισσότερο απ' ό,τι η ελευθερία που μου δίνει η ανοιχτή σκέψη του Βίτγκενσταϊν, για παράδειγμα, η ποιητική του Σαχτούρη και η δυναμική των ιδεών του Γιάννη Χρήστου», απαντάει ο Κωστής. «Αν σε κάποια κομμάτια η φωνή της Σοφίας παραπέμπει στους Portishead, σε κάποια άλλα παραπέμπει πιθανώς στην ευρωπαϊκή σχολή του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού. Ο καθένας μας κουβαλάει χίλιους δυο ήχους και εικόνες στο στούντιο. Το ζήτημα δεν είναι με τι μπορεί να συγκριθεί ο ήχος μας, αλλά ποια είναι τα ιδιαίτερα φίλτρα που μετατρέπουν τα ποικίλα και ετερόκλητα ακούσματά μας σε προσωπικό μας ήχο».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/10/2006
