"Αστράφτει πάλι ο ουρανός και εγώ στο πάτωμα γυμνός
σου τραγουδάω φάλτσες νότες όλη νύχτα.
Και με καρδιά μικρού παιδιού κλείνω το μάτι του θεού
να τη θυμάσαι τη στερνή μου καληνύχτα."
Αυτο το τετραστιχο πιστευω πως μιλαει σε μενα....
Τυχαιο αραγε που οι καλυτεροι στιχοι κουρνιαζουν στο τελος?