Εξαιρετική δουλειά, που "σπάει το ρόδι" του δικού μου (μουσικού) 2007.
Δίσκος που ακούγεται με το ίδιο ενδιαφέρον από το πρώτο ως το τεσσαρακοστό λεπτό του, με τις ελάσσονες και τις μείζονες λυρικές του ταλαντώσεις.
Κυριαρχεί μεν το φθινόπωρο, περισσότερο όμως σαν υπενθύμιση μιας εποχής και μιας ατμόσφαιρας (οι οποίες στα δικά μας μέρη τείνουν να ξεχάσουν τη ...μετερωολογική διαδοχή) όπου η πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδοποιός βγάζει βόλτα το πιάνο και τις λέξεις της να ξεχειμωνιάσουν. Στο ίδιο περιβάλλον, η ώρα των τραγουδιών σημαίνει αποσήμερα κι απογεύματα - και αν καμιά φορά νυχτώσει για τα καλά, γεννιούνται τραγούδια σαν το Violet που φέρνουν τη δημιουργό στο (αναπόφευκτο) ξημέρωμα με την αποδημητική ομολογία (I will) Fly Away (ενώ 6 τραγούδια πίσω έχει ορκιστεί but I'm not going back, even if it kills me).
Παντού η φωνή της, άλλοτε σπαραχτική και κάποτε συνομωτική, μα με μια ανεπιτήδευτη ευγένεια, που δεν σε εξαναγκάζει να την προσέξεις για τις επιδόσεις της, αλλά για τα όσα διηγείται - σαν τρανζιστοράκι του διπλανού σπιτιού, μόνο που εδώ έρχεται από τη διπλανή ...ήπειρο.
Η Jes Lenee' είναι 22 ετών, ήτοι νέα - και όχι νεαρή.
