Tελευταία έχει αυξηθεί η συχνότητα με την οποία συνθέτες και τραγουδοποιοί υιοθετούν τη "λύση" της μελοποιημένης ποίησης. Θεμιτό το ότι, πέρα από ανάγκη, μπορεί να λειτουργεί σαν άλλοθι (λόγω του "δεδομένου" κύρους που έχει η ταμπέλα "ποίηση: τάδε") σε περίεργους καιρούς για τη στιχουργική, εδώ όμως δε διακρίνω κάποιον ιδιαίτερο λόγο να κοινοποιηθούν τα συγκεκριμένα τραγούδια.
Οι μελωδίες δε νομίζω πως ανέδειξαν κατ' οποιονδήποτε τρόπο τον ποιητικό λόγο, για να μην πω πως περισσότερο μοιάζει να τον ισοπεδώνουν. Προσθέτουμε τις άνευρες ενορχηστρώσεις και τη, γενικά, συγκρατημένη ερμηνεία του τραγουδοποιού και ολοκληρώνουμε με το -τουλάχιστον- υποτονικό αποτέλεσμα. Ο δε Π. Κατσιμίχας, παρ' όλο το φωνητικό του χάρισμα, δεν πιστεύω πως προσφέρει ερμηνευτικά κάτι καινούργιο στο Μια Ζωή Στο Ρίσκο, που πρωτοτραγούδησε το '94 η Σ. Λεονάρδου. Στα θετικά η επιλογή της Γαλάτειας Καζαντζάκη (Αμαρτωλόν).
Πέντε τραγούδια του δίσκου (1,2,6-8) είναι σε ποίηση Χ. Χατζηνάκη, ο οποίος το 2004 έλαβε το α' βραβείο στο ποιητικό μέρος των λογοτεχνικών βραβείων "Νίκος Καββαδίας" (το γ' βραβείο δόθηκε τότε στο Γ. Φερεντίνο, πάνω στα κείμενα του οποίου βασίστηκε ο δίσκος Χωρίς Στεριές του Χρ. Κονιδάρη).
