Kαι μια ενυπόγραφη κριτική για τη νέα δουλειά του Πλιάτσικα, από τον
Χάρη Συμβουλίδη του
Avopolis:
Το τέταρτο προσωπικό του album μετά τη διάλυση των Πυξ Λαξ παραδίδει με το Omnia ο Φίλιππος Πλιάτσικας, λέξη η οποία σημαίνει «όλα» και τη χρησιμοποίησε, όπως μας εξηγεί, γιατί υπάρχουν κάποιες φορές στη ζωή που «αισθάνεσαι ότι σε αφορούν όλα, ένα χτυπημένο παιδί από βόμβα στο Λίβανο...τα δάση του Αμαζονίου που καταστρέφονται ανελέητα, οι άνθρωποι που μένουν δίπλα σου». Προσωπικά πάντως θα τη δηλώσω την απορία μου για όλα αυτά τα όμορφα, αναντίρρητα ειλικρινή μα δυστυχώς κλισέ πια λόγια (τα ακούμε ολοένα και πιο συχνά γύρω μας, αλλά τα ξεχνάμε εύκολα όταν τα τηλεοπτικά κανάλια αλλάζουν θέμα): δεν κατάλαβα πώς συσχετίζονται με το νέο του album, στο οποίο εγώ τουλάχιστον δεν παρατήρησα καμία δραματική μετατόπιση από το ως τώρα ύφος του τραγουδοποιού προς κάτι το πιο ολικό, είτε στον τομέα της μουσικής, είτε των στίχων.
Καθώς το Omnia κυκλοφορεί και σε ειδική έκδοση, με ένα δεύτερο cd που περιέχει ορχηστρικές εκδοχές εννιά τραγουδιών της κανονικής κυκλοφορίας, επιθυμώ να ξεκινήσω το κείμενο της κριτικής μου από αυτό. Και τούτο γιατί νομίζω πως δίνει το μελωδικό-ηχητικό στίγμα της νέας δουλειάς του Πλιάτσικα πιο ξεκάθαρα, απογυμνώνοντάς το από τον λόγο και τις ερμηνείες. Οι μελωδίες τις οποίες ακούμε εδώ είναι φροντισμένες, καλογυαλισμένες και θα έλεγα πως στέκουν μια χαρά χωρίς ποτέ να σε κάνουν να δυσφορείς- υπάρχουν μάλιστα και κανα-δυο στιγμές αρκετά συμπαθητικές (“Πόλη Χιόνι”, “Αν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Να Άλλαζα”). Θα τις χαρακτήριζα όμως συντηρητικές και εμμένουσες στη συνθετική ρουτίνα που νομίζω πως χαρακτηρίζει και την αμέσως προηγούμενη στούντιο κατάθεση του Πλιάτσικα Τι Δεν Έμαθε Ο Θεός. Μελωδίες με λίγα λόγια οι οποίες δεν είναι κακές και τηρούν αναμφίβολα την ορθογραφία μιας συμπαθούς ποιοτικής κατάθεσης, αλλά δεν την υπερβαίνουν προς κάτι το πιο πηγαίο και διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Αντίθετα, εγείρουν τη ζωηρή εντύπωση, σε εμένα τουλάχιστον, ότι η δημιουργικότητά τους εξαντλήθηκε στην προσπάθεια τήρησης αυτής της «ορθογραφίας».
Η κατάσταση τώρα των ολοκληρωμένων τραγουδιών, τα οποία ακούμε στην κανονική έκδοση του album, είναι νομίζω ακόμα χειρότερη. Ως κύρια αιτία για αυτό βρήκα τους στίχους, οι οποίοι αναλώνονται σε φράσεις όπως «αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα/θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα» (“Αν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Να Άλλαζα”), «τι να πω για όσα είχα ονειρευτεί/ήταν όλα ξένα πριν να ’ρθεις εσύ» (“Αυταπάτες Σε Θολά Νερά”), ή «τα τραγούδια πληγώνουν με δική τους φωνή/όταν κλαις δυναμώνουν και σε παίρνουν μαζί» (“Τραγούδια Κλέφτες”). Φράσεις δηλαδή οι οποίες - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον - δεν συνιστούν στιχουργική με βάρος, άποψη και αισθητική αξία. Αντιθέτως, ρέπουν επικίνδυνα προς τα όσα συνήθως αναγράφονται σε διάφορα ημερολόγια τοίχου και σε άλλα είδη συναφούς «λογοτεχνίας». Και νομίζω προσωπικά ότι η rock ταυτότητα την οποία καλώς διεκδικεί ο Φίλιππος Πλιάτσικας δεν δικαιούται να μπλέκεται έτσι στα αδιέξοδα και στα - αφόρητα πια - κλισέ του σύγχρονου «έντεχνου» ήχου, φλερτάροντας δηλαδή με τη νούμερο ένα αιτία η οποία έχει απαξιώσει καλλιτεχνικά ένα μεγάλο μέρος του τελευταίου.
Δευτερευόντως, φταίνε πιστεύω και οι ερμηνείες, καθώς ο Φίλιππος Πλιάτσικας συνεχίζει να ερμηνεύει τα πάντα με έναν τρόπο που ξέρω πως άλλοι βρίσκουν συναισθηματικά ζεστό, στα δικά μου όμως αυτιά έχει χρόνια τώρα εγκλωβιστεί σε μια μονότονη μανιέρα - όντας ένα ανακάτεμα μελαγχολίας και μιας μειλίχιας, φιλοσοφικής θα έλεγα, ενατένισης των πραγμάτων. Και καθώς δεν είναι ένας τραγουδιστής με εκτεταμένα προσόντα, αλλά ένας τραγουδοποιός που ποντάρει περισσότερο στον τομέα της έκφρασης, κάτι τέτοιο δεν βοηθάει την κατάσταση. Εν κατακλείδι λοιπόν έχουμε ένα album κουραστικό, πιο μακρύ σε διάρκεια από όσο ίσως θα έπρεπε, το οποίο αναλώνεται σε μια politically correct προσέγγιση: ξαναπακετάρει τα μετέωρα μεταξύ rock και «έντεχνου» δεδομένα του Πλιάτσικα ως τραγουδοποιού για όσους τα έχουν ήδη αγαπήσει και νιώθουν πως τους αφορούν. Τα ραδιόφωνα πιστεύω πως θα παίξουν σε βαθμό κορεσμού το “Αν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Θα Άλλαζα” και μάλλον δικαιωματικά - είναι μακράν το καλύτερο της δουλειάς. Συνάμα όμως είναι και ένα τραγούδι που προδίδει όσο λίγα στο Omnia την επείγουσα ανάγκη να ανανεωθούν ριζικά τα εκφραστικά μέσα του Φίλιππου Πλιάτσικα.
