Συννεφάκι μου, και τι δε θα'δινα όχι να ήμουν σ'ένα νησί σα το δικό σου άλλα να βλέπα τη θάλασσα, τον ήλιο, τους ανέμους, τον ουρανό, τα καραβάκια με τα δικά σου μάτια, από'κει ψηλά....Είχα ξεχάσει βλέπεις πως ανεβαίνεις συχνά τόσο ψηλά, είχα ξεχάσει τα σχήματα που φτιάχνεις μεσ'τα πελάγη τ'ουρανού...Μέγα λάθος μου!
Να'σαι καλά συννεφάκι μου ηλιόλουστο...ξέρεις φαντάζομαι τι λέω;;; Εσύ είσαι από κείνα τα συννεφάκια, τα χρυσωμένα, τα ρόδινα την ώρα που " ο ήλιος κάνει το τελευταίο του τσιγάρο" και μας αποχαιρετά....Από'κείνα τα συννεφάκια που κάνουν τον ουρανό να μοιάζει με γιορτή!
Και πόσο σε ζηλέυω έτσι που σε τυλίγει, έτσι που σε διαπερνά του ήλιου βασιλιά, η φωτιά χωρίς να σε κάψει!
Υ.Γ. Ήμουνα τόσο σίγουρη για την αφιέρωση...μα τόσο σίγουρη!
