Μια ανατολη και οι δρομοι μεσ΄ την ζωη,
φωναζει η μοναξια μου, ακουει κανεις?
να την κρατησω αγκαλια σαν περιστερι
μα ελευθερη σαν ειναι ολο μου φευγει
τα ματια πιο αδεια απο ποτε
χανομαι μεσα σε ενα τουνελ
μοναχα σκιες
να σβησω τον πονο δεν μπορω
μια αγκαλια να της προσφερω
μα δεν με αφηνει ουτε και αυτο
με οδηγει πιο μεσα στα σκοτεινα
το χαος στα ποδια μου κοντα
μα θα αντεξω
δεν με αφηνεις να κοιταξω
πιο μπροστα μοναχα στο χθες
με οδηγεις αργα αργα
και βημα βημα παλινδρομω
ψαχνω κοντα σου πια να ρθω
φωνες ακουω και δυο φιγουρες
ειναι μακρια
γνωριμες φαινονται παω κοντα
αγκαλες ολο και φιλια
μια ζαλη νιωθω
κενο και θολωνω
που πηγαν ολοι?
σε ενα κρεββατι σαν ξυπνω
ενα παιδι πια μοναχο
ενα τροχαιο και πως
να αντεξω
πωπω θεε απεραντη μοναξια
τα πατρια εδαφη ειναι μακρια
πιο αδειανος απο ποτε
ξεχειλιζει αιμα και ολο πληγες
μια καρδια τεμαχισμενη
πως να μην νιωθω ολο πιο ξενη
μαυρα τα παντα και φωτια το μυαλο
ποταμι νερο ψυχη μου
πως να λυτρωθω
θα μεινω εκει εκει
κοντα
να σε ακουσω να σε αγγιξω
στα χερια μου θελω να σε κρατησω
μια τραγωδια και θανατος ψυχικος
σαν το σαρακι με καταστρεφει
πρεπει πιο διπλα σου να ρθω
σαν στηριγμα να ακουμπησεις
ειμαι εδω μην φοβασαι
εγω θα ειμαι παντα εδω
κλαιψε...
