Απορώ ξανά
που ‘ναι μοιραίο να με γερνά
η κάθε μέρα η κάθε νύχτα που περνά
μια που λέω ναι
στις προσταγές σου ουρανέ
και μια που ενώνομαι στο σείσμα σου, σεισμέ
να συμβιβαστώ
μια λέω, πια, με το γραφτό
και μια να θέλω λέει να του αντισταθώ
Πώς να αντέξω πως
τη διχοτόμηση του εντός
πώς να νικήσω την ανέχεια του φωτός;
κόβομαι στα δυο
με ποιο να ζήσω τώρα «εγώ»
ποιο απ’ τα δυο να αναγνωρίζω ως εαυτό
το κομμάτι που
παλεύει λέει την μοίρα του
ή το άλλο που αφήνετ’ έρμαιο του καιρού
κλέβω αντιφεγγιές
απ’ τις πανσέληνες βραδιές
να φτιάξω στο σκοτάδι μέτωπο αρραγές
κι ίσως να σωθώ
μα αν ίσως και καταστραφώ
θα χω να πω τουλάχιστον πως ήπια φως
