Ίσως να φταίει ο ήχος από τα κύματα,
Εκείνα που βάναυσα χτυπούν πάνω στα βράχια.
Ίσως να φταιν οι στίχοι απ΄τα ποιήματα,
Από εκείνα που μιλούν γι΄αυτά τα δύο τα μάτια.
Μα σαν αυτή η λέξη γυρίζει στο μυαλό μου,
Νιώθω πως θα τα χάσω όλα κάποτε,
Πως θα χάσω ακόμα και τον εαυτό μου,
Γι’αυτό το ίσως που δεν μ’άφησε ποτέ.
Ίσως να ξέχασα πόσο κοστίζει ένα δάκρυ,
Από εκείνα που σημαίνουν μεγάλη ευτυχία.
Ίσως να μην γνωρίζω αυτή την αγάπη,
Για εκείνη που γράφτηκαν τόσα πολλά βιβλία.
Μα σαν αυτή...
Ίσως να γνώριζα το τελευταίο αριθμό,
Εκείνον που φαίνεται να λείπει από το πι.
Ίσως να γνώριζα ποιο είναι το σωστό,
Εκείνο που χρόνια άλλοι αναζητούνε στη ζωή.
Μα σαν αυτή...
Δεν το αντέχω άλλο πια αυτό το ίσως,
Που πάντα μένει δίπλα μου πιστό.
Ούτε ποτέ μπορώ να νιώσω μίσος,
Για αυτόν τον άγγελο μου το μικρό.
Μα σαν αυτή...
ειναι 1 παλιο μου που βρηκα σε μια ανασκαφη των αρχειων μου. το εγραψα πριν 1 χρονο... κ οπωσ ολα αλλοστε θελει δουλιτσα
