ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ, ΜΙΑ ΜΠΟΡΑ
ΖΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ
ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΣΕ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΜΙΑ ΜΟΝΙΜΗ ΧΑΡΑ
ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ, ΝΑ ΖΕΣΤΑΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ
ΡΕΦΡΕΝ:
ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΚΟΜΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ
ΣΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΤΩΡΑ ΧΟΡΕΥΕΙ
ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΦΩΣ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΖΩΗ
ΣΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗ….
ΜΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΠΑΕΙ, ΚΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΑΡΑΕΙ
ΝΟΙΩΘΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΠΟΝΑΕΙ, ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΝΑ ΧΑΛΑΕΙ
ΜΕΣ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΧΑΜΕΝΗ, ΜΕΣ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΝΙΓΜΕΝΗ
ΨΑΧΝΕΙ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΡΠΑΞΕ Η ΖΩΗ
ΡΕΦΡΕΝ
ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ, ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
ΕΦΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ, ΜΕΣ ΤΟ ΝΟΥ ΤΗΣ ΤΑ ΧΕΙ ΜΠΛΕΞΕΙ
ΛΕΞΕΙΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΑΡΙΘΜΟΙ, ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΙ
ΑΛΛΟΙ ΠΑΛΙ ΠΙΟ ΤΡΕΛΟΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΩΡΙΜΟΙ
ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΕΙΝ’ ΜΠΛΕΓΜΕΝΑ ΚΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ
ΡΕΦΡΕΝΧ2
