Του κοριτσιού το βλέμμα...

[Justelene-Πιωμένο Κρίνο]

Ανάμεσα στα βράδια που πεισμώνει
και στις μέρες που μαζεύεται
υπάρχει του κοριτσιού το βλέμμα.

Αφήνει το τεράδιο,αφήνει το γράψιμο,
την ύπαρξη της, ασάλευτα δυό μάτια.
Στο τραπέζι το φως του κεριού τρεμοπαίζει.

Τι κοιτάζει άραγε;
Το τέλος ή την αρχή της;
Αυτή θα πει πως τίποτα δεν βλέπει.
Θα πει πως διάφανο είναι το άπειρο
και μαύρο το κενό.
Δεν θα μάθει όμως ποτέ κανείς πως τα κοίταζε
και γιατί δάκρυζε...
                         (4-4-08)

[Len2]

Ξερω για πιο συναίσθημα μιλάς, το εκφράζεις τέλεια...
Πολύ καλό.

[alexandra*]

Είναι υπέροχο συγχαρητήρια...Σου αφιερωνω ενα ποιημα απο την αγαπημένη μου Μαρία Πολυδούρη που μου ήρθε στο μυαλό αυθόρμητα....

Με της σιωπης τα κρίνα

Με της σιωπής τα κρίνα που λυγούνε
μέσα στα νικημένα μου τα χέρια,
με τις σκέψεις που μάταια κυνηγούνε
η μία την άλλη πέρα από τα αστέρια

με τα μάτια που κάτι νοσταλγούνε
κάτι που μου είναι αγνοημένο πλέρια,
σα να μη βλέπουν, σα να μην αλγούνε
εξαϋλωμένα μάτια, μάτια αιθέρια

στέκω οραματισμένη και πιστεύω
δεν ξέρω τι πιστεύω. Ξεφυλλίζω
τα ποιήματα σου κι όλο μεσιτεύω

στη σκέψη σου και στη βουλή του απείρου
Κι όπως ποτέ τα μάτια δεν σφαλίζω,
ξέρω πως πια δεν είναι απάτη ονείρου

 

[quasar]

μου βγαζει την αθωοτητα και την δροσια της ηλικιας σου...

[Justelene-Πιωμένο Κρίνο]

Justmyself, ευχαριστω... το εχω νιωσει πολλες φορες,ισως και γι' αυτο το εκφραζω μ' αυτον τον τροπο.
Alexandra, το ποιημα αυτο της πολυδουρη ειναι απο τα αγαπημενα μου και με εκφραζει πολυ, σ' ευχαριστω...
Qwasar, δεν θα ελεγα οτι βγαζει την αθωοτητα κ την δροσια της ηλικιας μου αλλα την απορριψη και τον πονο που μου προκαλουν καποιοι ανθρωποι ειτε με τη θεληση τους ειτε χωρις να το θελουν...

[quasar]

εννοουσα αυτο που εννοεις με την αθωοτητα και την δροσια της ηλικιας σου...

[Τζίμης]

Τι κοιτάζει άραγε;
Το τέλος ή την αρχή της;
Αυτή θα πει πως τίποτα δεν βλέπει.
Θα πει πως διάφανο είναι το άπειρο
και μαύρο το κενό.
Δεν θα μάθει όμως ποτέ κανείς πως τα κοίταζε
και γιατί δάκρυζε...
                         [/quote]
Οι συγκεκριμένοι στίχοι από το ποίημά σου που παράθεσα μου θυμίζουν συμπεριφορές πολλών ανθρώπων που έχω συναναστραφεί στο παρελθόν...Και μιας περίπτωσης που γνώρισα πρόσφατα...Όλοι τους κοίταζαν το διάφανο άπειρο και το μαύρο κενό,χαμένοι στον κόσμο τους δηλαδή με σοβαρή έλλειψη επικοινωνίας με τους γύρω τους,περιχαρακωμένοι στον εαυτό τους...Και ποτέ δεν έμαθα πως κοίταζαν το κενό τους και γιατί μέσα τους δάκρυζαν...