Άπειρος Γυνή 17/10/2007
Στ’ αρχαίο της Δωδώνης,
του Διός μαντείο,
ένας χρησμός.
Γέρων, ιερεύς, Σελλός:
«Εσού αει πλησίον,είς
ο Γκιώνης».
Μάνα, γυναίκα κι αδερφή
ρούχα καημών φοράς,
τα μαύρα μόνο.
Σε γέρνει μοίρα πονηρή,
μα σύ η κόρη της ιτιάς,
λυγάς στον πόνο.
Απο μικρή μοιρολογείς,
Παλιών αρχέγονων καιρών
ιερή πεντατονία.
Τον Χάρο πάντα τιμωρείς
Χορεύοντας των Μολοσσών,
Χορόν αργό στα τρία.
Στης Πίνδου τ’ άγρυπνα βουνά,
Κορφιάζεις στα απάτητα
βαρύ ζαλίκι,
τ’ ανδρός που κλέφτης πολεμά
εχθρό ασταμάτητα,
τ’ αρματωλίκι.
Τα βράδυα λες μια προσευχή.
«Παναγιά να μ’ αξιώνεις,
σου ζητώ,
μέχρι που ο ήλιος θα φανεί
μην τραγουδήσει ο Γκιώνης
άλλον χαμό.
Κάποτε να ρθουν ξημερώματα
στη μάνα γη του Πύρρου.
Στην Ελλοπία.
Στων Πελασγών τα χώματα
στη Χώρα του Απείρου,
Στη Χαονία."
