Να είσαι εδώ, όταν ξανάρθω,
ταξίδι φεύγω, για να μάθω,
που κατοικούν τα καλοκαίρια,
της Κυριακής τα μεσημέρια.
Που τα φυλάκισαν οι αιώνες,
κι έμειναν μόνο, οι χειμώνες;
Ποιό μυστικό, χιλιάδες χρόνια,
στρώνει τα νεκρικά σεντόνια;
Ποιά δύναμη, που δεν αλλάζει,
τα όνειρα, εξουσιάζει;
Να βρω του Χρόνου τ’ αντικλείδι,
πριν να τελειώσει, το ταξίδι.
Χρησμό να πάρω, απ’ τις Μοίρες,
-κλείσε τα’ αυτιά σου στους Μνηστήρες-.
Με τη φωτιά, της προσμονής σου,
γίνε σοφή! Ξαναγεννήσου!
Αν δεν πονέσεις, δεν μαθαίνεις,
απλά, γεννιέσαι, και πεθαίνεις!
Μη με κυτάς απορημένα,
μόνος μιλώ, κι όχι σε σένα.
Φεύγω να βάλω στο δισάκι,
ότι μου στέρησ’ η Ιθάκη.
Ίσως, να μην ξαναγυρίσω,
έτσι αποφάσισα να ζήσω!
(Ρ)
Ταξιδευτής, ονειροβάτης,
Δραπέτης μιας ζωής, απάτης.
Με τα τραγούδια, οδηγό μου,
να ψάχνω τ’ άλλο το Εγώ μου.
