Η Διοτίμα.
Ψάχνω μες στα χαλάσματα
να βρω τη Διοτίμα,
αναμεσίς στο Σούνιο
και στην παληά Αθήνα.
Ψηλά τα αετώματα
γωνιές αραχνιασμένες,
κι' οι δωρικοί οι κίωνες
σαν κόρες φιμωμένες.
Οξειδωμένα όνειρα
από άζωτο και θειάφι,
κι' εγώ ψάχνω για ακίβδηλα
νομίσματα στη στάχτη.
Καταμεσίς στα ερείπια
και στην παληά Αθήνα,
μηδέ Σωκράτη αντίκρυσα
μηδέ και Διοτίμα.
Τον Διογένη γύρεψα,
δεν ήταν στο πιθάρι,
γι΄άλλο πλανήτη τράβηξε
και πιθανόν για Άρη.
Μαύρος μουντός αθίγγανος,
φάνταζε όλη η πόλη,
το χρόνο μου το ξόδεψα,
στου πουθενά τη σχόλη.
