Είναι μια αμαζόνα με κομμένο το μαστό
σαν πέφτει η νύχτα γίνεται του δάσους αερικό.
Παλεύει με φαντάσματα,ξένων και συγγενών
και με τα σάπια αισθήματα,φίλων και εραστών.
Είναι μια αμαζόνα ,με φαρέτρα άδεια από βέλη
μα μέσα της η δύναμη ,ένα ξίφος που όποιον θέλει
στο τέλος θα τον κόψει ,κομμάτια εκατό
κι αν θέλει θα το στρέψει στον ίδιο της,τον εαυτό.
Πόλεμος είναι η ζωή
πόλεμος που χάνεις ή κερδίζεις.
Τα όπλα σου θα στέψουν οι Θεοί
ή στον Άδη κολασμένη θα γυρίζεις.
Είναι μια αμαζόνα,που γνώρισα κι'εγώ
να στέκει πληγωμένη δίπλα στο ποτάμι.
Κι απάνω στις πληγές της,βοτάνι,γιατρικό,
όλα όσα έδωσε και γίνανε χαράμι.
Ξέπλυνε τα αίματα,τη σκόνη απ'τα μαλλιά,
με κοίταξε με βλέμμα αντρίκιο,θαραλλέο.
Και από τότε εγώ γυρνώ στα δέντρα ,στα πουλιά
και άτεχνα κι'αδέξια,την ιστορία της λέω.
