Κατερίνα όπως πάντα ποιητικό το σχόλιο σου, σ’ ευχαριστώ.
Όσο για το (...Παραίτηση), ποτέ δεν έγινε αυτό δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου, ίσως στα στιχάκια μου να υπάρχει μια δόση υπερβολής, ένα παράπονο ας πούμε μα με δυο τρεις κουταλιές σάλτσα παραπάνω έτσι για να κάνω και το κέφι στα στιχάκια.
Η καρδιά μου παραμένει αισθαντική για τη ζωή. Έχει τις ομορφιές της κάθε εποχή κι’ εγώ προσπαθώ να μαζέψω όσο πιο πολύ νέκταρ από τα λουλούδια, όσο απόμεινε δηλαδή από την επέλαση του χρόνου.
Μια που είπα παραπάνω αισθαντική λέω να τους αφιερώσω (καρδιά και ζωή) δυο στιχάκια της στιγμής έτσι χωρίς επεξεργασία όπως βγήκαν τώρα.
Αισθαντική καρδιά μου παίζεις πάλι,
τα μάτια της σου φέραν παραζάλη.
Δίνη σε πιάνει με φοβίζεις,
γίνεσαι κλύδωνας με πνίγεις.
Νιώθω τη κάψα σου το στήθος μου να καίει,
η άκρατη αγάπη σου στις φλέβες μου να ρέει.
Κλώθεις το αίμα σου μετάξι να τη ντύσεις,
φλοκάτη κόκκινη στα πόδια της ν’ αφήσεις.
Τι κι’ αν φυλλορροείς κοντανασαίνεις,
με την κιθάρα σου τραγούδια της υφαίνεις.
Εκδίδεις ντιρεκτίβες στο μυαλό μου,
με απειλείς λες είναι για καλό μου.
Νυμφαίες να μαζέψω να τη δώσεις,
λουλουδοπέταλα το δρόμο της να στρώσεις.
Και σαν βρεθείς κοντά της φτερουγίζεις,
στα όνειρα της άνοιξης γυρίζεις.
Δε σε φοβίζουν καταιγίδες και κυκλώνες,
μαζεύεις και στα χιόνια ανεμώνες.
Κι’ όπως παλιά και τώρα ίδια μένεις,
ερωτευμένη παραμένεις.
