Του φτερωτού θεού διαγράφοντας κύκλους
πέρασα νύχτες μοναξιάς
που δεν ήθελα αλλά…αναγκάστηκα να ξεχάσω,
ψεύτικα τόσα μ’ αγαπάς
και ξέρω πως κι άλλα θα γνωρίσω, θα τα νιώσω, θα περάσω…
Παγίδες ζωής…
χαμόγελα και δάκρυα άσχετων στιγμών
με προτροπές, κενών αφορισμών…
Του φτερωτού θεού διαγράφοντας κύκλους,
φεύγει και χάνεται ο καιρός
μ’ αδιέξοδα κοινά… Ξανασκέφτεσαι τι συμβαίνει.
Πίσω να πάω ή εμπρός;
Δυνάμεις φυγόκεντρες να νιώθεις και η γνώση θα βαραίνει…
Ελπίδες φυγής…
τροχιάς μοναδικής με άγνωστη πλοκή
της προσφοράς και ζήτησης ροή…
Τους κύκλους να αποφύγεις δε μπορείς
ούτε εγγυήσεις να ’χεις,
στις απορίες σου, απάντηση δεν πρόκειται να βρεις,
ποτέ σου δε θα νιώσεις πως έφτασες στην άκρη…
Βρίσκεσαι πάντα σε τροχιά.
Εδώ που είσαι τώρα, έχεις ξανάρθει…και θα ξανάρθεις…
Στις συμβουλές που ακούς, παραφράζοντας μύθους
δώσ’ τους το τέλος που θα ζεις
κι αν ακούσεις να μιλούν… γι’ αποστάγματα που κρυμμένα
σε προσκαλούν για να σωθείς
μέσ’ από βιβλία κι ειδικούς, που θα κόπτονται για σένα…
να θυμάσαι πως…
προσφέρουν εικασίες σε θύματα αφελή
πορείας προσφορά χωρίς διαγραφή.
Διαγραφής, χωρίς διαγραφή…
