Φίλε μου, το ποίημά σου , είναι πολύ όμορφο και πολύ απλό.
Μ' αρέσει πολύ ιδιαίτερα στην αρχή, γιατί έχεις μπει πραγματικά στο πετσί ενός ανθρώπου, χαρούμενου, που θέλει να ζήσει τη ζωή.
Στο τέλος μόνο μου το χαλάς.
Βέβαια τις περισσότερες φορές τα ποίηματα βγάζουν μελαγχολία, αφού εκεί ακριβώς έχει πατήσει ο ποιητής.
Θα προτιμούσα λοιπόν, ο κόσμος που το διαβάζει, να βάλει μόνο τις πρώτες τρεις στροφές στο μυαλό του.
Όσο περνάει ο καιρός και μιλάω με κόσμο, ανακαλύπτω ότι έχουνε απομονώσει, περιφράξει και διαποτίσει την ζωή τους, με την τελευταία σου στροφή.
Ένας άλλος ποιητής λέει, πήραμε τη ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή.
Μόνο έτσι έχουνε πραγματική δύναμη οι πρώτες 3 στροφές σου.
Όταν το πένθος, κρατά λίγο.
Όταν ο άνθρωπος ξεβαλτώνει.
Όταν τα μάτια γίνονται τόσο γαλανά, για μια όμορφη ζωή.
Κι αν αρέσει στο κόσμο, να στέκεται στο παρελθόν του, ας σταθεί στις ωραίες στιγμές.
Σε εκείνες που θα δασκάλευε αργότερα, να μένει και το παιδί του.
Τι να τους κάνουμε τους δασκάλους, τους γονείς, τους φίλους, τους συντρόφους , με φωτεινά λόγια αλλά σκοτεινή ψυχή ?
Ανοιχτό το παραθύρι, όχι για να παίρνουμε εμείς φως από τον ήλιο, αλλά εκείνος από εμάς.
