Τη λάμψη στα μάτια γυρεύω ξανά,
μετά από σένα αρχίζει η καρδιά
να θέλει να τρέξει, να σβήσει κενά
και φτάνει η ώρα που λέω δειλά…
Εντάξει, αρχίζω…
μα…σπάω, λυγίζω
και σαν τιμωρία
η ίδια ιστορία
σε σένα γυρίζω
μπροστά μου σε βλέπω, νομίζω…
Γελάς…και δακρύζω
και μόνο…γιατί, ψιθυρίζω.
Γιατί να ’μαι μόνος
γιατί τόσος πόνος
γιατί η καρδιά μου,
σε βλέπει δικιά μου
κι αρνείται να νιώσει
ολέθρια πως μ’ έχεις πληγώσει…
Χτυπάς…και ραγίζω
και μόνο…γιατί, ψιθυρίζω.
Σαν πόλεμος μοιάζει
που κάποιος θα χάσει,
καρδιά εναντίον
κοινής λογικής,
ο χρόνος σημάδια
μπορεί να γιατρέψει,
μα συ αντιδράς και γελώντας
ρωτάς…θα μπορέσει;
και πάλι…γιατί, ψιθυρίζω.
