« στις: 10/11/08, 15:00 »
Καπνός τυλίγει το κορμί μου…
Σιωπή που δεν επέλεξα τις αισθήσεις μου σκοτώνει…
Η απουσία σου πλήρης…
Και τ’ όνειρο κομμάτια μακριά σου…
Στο σκοτάδι της ψυχής μου βυθίζομαι…
Νύχτα ψυχρή…
Ξανά μόνη…
Πάντα μόνη…
Τα μάτια να κλείσω δε θέλω…
Αν θα τα κλείσω όνειρα θα κάνω…
Όνειρα καταδικασμένα σε θάνατο με της αυγής το πρώτο φως…
Ν ’ αργήσει δε μπορεί το ξημέρωμα…
Πλησιάζει ο θάνατος…
Κρυφτείτε όνειρά μου…
Αν θα χαθείτε μαζί σας θα χαθώ κι εγώ…
Μια λέξη μόνο…
Μια σου λέξη κι όλα φωτεινά θα γίνουν πάλι…
Μίλα μου…
Καταγράφηκε
"Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε,
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα,
παρατάμε τη ζωή στους ανίδεους,
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού.
Σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μας έγινε ξένη,
ο θάνατος βραχνάς"
Γ. ΣΑΡΑΝΤΑ
