Στο ίσον μιας εξίσωσης
σ' αντάμωσα Θεέ μου,
μήτε δεξά μήτε ζερβά
μονάχα ‘κεί στο μέσον.
Σ' είδα ν ' αντιστέκεσαι
στο ίσον έτσι μόνος,
γιατ΄ είναι το ίσον δύσκολο
θνητός δεν το αντέχει.
Κι αν μια στιγμή σε ζήλεψα
τη θέση σου δε θέλω,
μήτε δεξά μήτε ζερβά
είναι σκληρό, το ξέρω.
Στο ίσον μιας εξίσωσης
σ΄ είδα θλιμμένο Θεέ μου,
ούτε στα συν, ούτε στα πλην
στο ίσον σταυρωμένος.
Μου φάνηκε να δάκρυσες
πως έκανες να φύγεις,
γιατ' είναι το ίσον κώνειο
αρσενικό κι αψέντι.
Κι αν μια στιγμή σε ζήλεψα
τη θλίψη σου δε θέλω,
μια στα συν μια στα πλην
το προτιμώ να στέκω.
Στο ίσον μιας εξίσωσης
σε έψαξα Θεέ μου,
απρόσμενα κι έξαφνα
απάντηση για να 'βρω.
Λύση δε βρήκα κι απορώ,
τη γνώση τί την έχω;