Τι είν’ αυτό που το φως μας μαυρίζει,
Τι ειν’ αυτό που σκιές μας γεμίζει,
Ποιος είναι αυτός που για μας αποφασίζει,
Και στα Πρέπει ξανά ‘θε να μας ρίξει..;
Είναι όλα αυτά που μέσα μας σαν μια μόρα, σαν βραχνάς, στης ψυχής το είναι μας έχουν κολλήσει.. Όλοι αυτοί που τάχατες μας νοιάζονται.. Οι δικοί μας, οι δασκάλοι μας, οι γνωστοί κι οι άγνωστοι.. Που είναι και σε κείνους κολλημένα..
Μα από πού άραγε..;
Ξέρεις Γεωργία μου, μιλώντας για αυτό, είχε περάσει η εξής σκέψη απ’ το μυαλό..
«Τον ευτυχισμένο άνθρωπο, να τον Ελέγξεις δεν μπορείς..»
Και μια που όλη αυτή η «κοινωνία», από όργανο εξέλιξης, εργαλείο ελέγχου έχει γίνει, από αυτούς που την «κοινωνία» θέλουν να ελέγχουν, όλο αυτό εκπορεύεται..
Μια και όλα όσα «χρήσιμα» για κείνους είναι κόπτονται να μας τα μάθουν (τεχνολογίες, γνώσεις στείρες, και όλα τα συναφή), μα εκείνα που σαν άτομα, σαν Ανθρώπους θα μας εξελίξουν..; Τι τα κάνουν..; Όπως τη φιλοσοφία, την κριτική σκέψη, το Δίκαιο, το Λόγο, τη Λογική..;
Στον καιάδα της δήθεν μάθησης των «χρήσιμων τεχνολογιών» τα ρίχνουν..
Και από κει ξεκινάνε πολλά..
Μα ότι και να κάνουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται, που αναρωτιούνται, που με το Λόγο ποιούν, θα υπάρχει και Ελπίδα!
Καλό σου βράδυ..
