Στων Αστεριών τα Μονοπάτια, εκεί που ο κόσμος οικείος θα φαίνεται, όταν όλα θα αλλάξουν. Όταν θα υπάρχουνε ευχές που θα σεργιανίζουν στους δρόμους, κι όχι άδικες κατάρες..
Εκεί που οι άνθρωποι, στα μάτια θα κοιτάζονται και θα χαμογελούν απ’ την καρδιά.
Εκεί που η αγάπη φωτοστέφανα θα φτιάχνει που θα φωτίζουν τα σοκάκια του χρόνου.
Εκεί που ο χρόνος φίλος θα είναι και όχι ένας ακάλεστος ξένος.
Εκεί που οι άγγελοι θα κοιτάνε τους ανθρώπους και θα τους νιώθουν ίσους, κι όχι προστατευόμενους.
Εκεί που η μαγεία θα ‘ναι η ίδια η ζωή, και όχι μια ανέλπιδη φαντασία.
Εκεί που θα ανθίζει ότι αξίζει, στα γόνιμα του ονείρου τα νερά.
Εκεί που ο άνθρωπος θα είναι ένα με τον εαυτό του, και κομμάτι του κόσμου του, κι όχι αταίριαστος κυρίαρχος, χαμένος στα ξένα που να κατακτήσει πρέπει..
Εκεί που θα μιλάνε με φρίκη, μέσα σε πανώριες αίθουσες, για τα όργανα των βασανιστηρίων των παλιών, σαν τις τηλεοράσεις, τις πολυκατοικίες, τις λεωφόρους….
Εκεί που οι Πήγασοι ελεύθεροι θα πετάνε, μαζί με κομμάτια από όνειρα παλιά μα και καινούργια, που ούτε να τα φανταστούμε δεν μπορούμε εμείς οι φυλακισμένοι…
Εκεί που τα φεγγάρια παρέα στον ήλιο θα κρατούν, και το στερέωμα ξανά ο Κόσμος, το Κόσμημα που ‘λέγαν οι αρχαίοι ποιητές θα είναι…
Εκεί θάλασσά μου, εκεί θα σε βρω…
Εκεί που σκοτάδια δεν σκιάζουν των ονείρων τη θωριά..
Εκείνο το εκεί, που μέσα μας υπάρχει..
Εκείνο το εκεί, που εδώ να το φέρουμε η ψυχή μας λαχταρά..
Εκεί που τα πάντα Φως και Αγάπη θα ‘ναι..
Εκεί, στων Αστεριών τα Μονοπάτια..
Καλό ξημέρωμα Θάλασσά μου.. Και καλά μας ταξίδια στων αστεριών τα μονοπάτια..
