Δεν τσαλακώνονται οι λέξεις...

[mantinada]

Τσαλάκωσαν τις λέξεις είπες...
Και σπάραζε η Ψυχή σου...
Ένα δάκρυ κύλησε...
Μα είχες άδικο...

Δεν τσαλακώνονται οι λέξεις...
Αδύνατο είναι...
Ο Λόγος ανήκει στον Άνθρωπο...
Εκείνος μόνο να τον τιθασεύσει μπορεί...

..........


Ζήλεψαν τα θεριά τον Άνθρωπο...
Ένα φίδι μπροστάρης μπήκε...
Κάτι να αρθρώσει προσπάθησε...
Μάταια όμως...

Δεν πλάστηκε για να μιλά...
Μα για να σέρνεται...
Παγωμένο και βουβό...
Δηλητήριο γεμάτο...

..........


Χαμήλωσε το βλέμμα ο Άνθρωπος...
Πάνω στο φίδι το κάρφωσε...
Καθάριο βλέμμα, ζεστή καρδιά...
Στα χέρια το πήρε...

Μια ανάσα καυτή του πρόσφερε...
Ένα χαμόγελο...
Μα να ζεστάνει το φίδι δε μπόρεσε...
Αναστέναξε...

..........


Ένα σημάδι στην παλάμη έχει από τότε ο Άνθρωπος...
Ένα σημάδι που το φίδι του χάρισε...
Μια στάλα δηλητήριο στις φλέβες...
Την Ψυχή του να σκοτώσει προσπάθησε...

Κανείς δε μπόρεσε στο φίδι να διδάξει...
Η Ψυχή δεν πεθαίνει...
Ο Λόγος δε χάνεται...
Εκείνος αιώνια θα ζει...

..........


Μέσα απ' τις λέξεις...
Που κανείς να τσαλακώσει δεν κατάφερε...

..........

[GD]

Καλημέρα !!!

Σαν συνδετικός κρίκος οι σκέψεις σου σε θεατρικό έργο με μια εικόνα μαυροντυμένης
να ψιθυρίζει λόγια που φοβάσαι να πεις γιατί απλα δεν αντέχεις άλλο πόνο.
Κάποιοι θα την πουν μοίρα καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι και μένεις μετέωρος στα γιατί
στις ένοχες και τα λάθη που σε εχουν σημαδέψει. Κάποιοι άλλοι θα την πουν αράχνη
που έχει απλώσει τον ιστός της και ψάχνει για το επόμενο θύμα.
Κι απλα ο φόβος μετατρέπεται σε τρόμο, βλέπεις οι λέξεις δεν τσαλακώνονται
αλλά εσένα μπορούν εύκολα να σε “τσαλακώσουν”.

Υπέροχη γραφή !!!

[mantinada]

Υπέροχο το σχόλιό σου,
όσο για την εικόνα της μαυροντυμένης ένα έχω να πω...
"Μοίρα μου είσαι, εγώ σε ορίζω..."

Να είσαι καλά,
και πάλι καλημέρα...

Μαρία Κ.

[papous]

Συμφωνώ, ο Λόγος είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου το οποίο μπορεί να ελέγξει απόλυτα. Αυτό ακριβώς δικαιολογεί και την ύπαρξη τέτοιου πλήθους δοσίλογων!

[mantinada]

Ναι, φίδια υπάρχουν παντού γύρω μας...
Ανθρωπόμορφα φίδια που σέρνονται στα δυο τους πόδια γύρω μας...
Για εκείνα γράφτηκε ετούτο το κομμάτι...
 
Να είσαι καλά,

Μαρία Κ.

[Neikos]

το εργο σου κατω απο το πρισμα του θεατρικου μονολογου φανταζει ακομα πιο δυνατο... γεματο συναισθηματα...
δεν εχω να προσθεσω και πολλα στα σχολια των αλλων μελων....
συνεχισε να δημοσιευεις εργα σου mantinada....

[mantinada]

Τα λόγια όλων σας με χαροποιούν ιδιαίτερα Neikos...
Άσχετα με τα σχόλια, αισθάνομαι πολύ όμορφα που βρίσκομαι ανάμεσα σε ταλαντούχους ανθρώπους...
Θα δημοσιεύω όσο γράφω κι εύχομαι να κρατήσει αυτό...

Να είσαι καλά,
Μαρία Κ.

[gkou]

Πόσο δίκιο έχεις... Πολύ όμορφο!

[MISTREATED]

Μαρία , αυτό μου είχε ξεφύγει (ήταν η εποχή που έλειψα) και το διάβασα σήμερα.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την υπόλοιπη παρέα, αλλά να σου θυμίσω ότι δηλητήριο δυστυχώς δεν έχουν μόνο
τα φίδια αλλά και άνθρωποι με μιλιά και μυαλό. Το φίδι το χρησιμοποιεί για ανάγκη επιβίωσης , ο άνθρωπος όμως ;
Νάσαι πάντα άξια να μας δίνεις τα γραπτά σου...

[mantinada]

Γεωργία μου,
να 'σαι καλά 

Γιάννη,
μια "παραβολή" είναι το όλο γραπτό,
αν μπορεί κανείς έτσι να το χαρακτηρίσει...
Οπότε, ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου μιας και,
εξ' αρχής, για "φίδια", και όχι φίδια, ήθελα να μιλήσω...

Να είστε καλά όλοι,
καλό βράδυ,

Μαρία Κ.

[armagedon]

Συμφωνωντας με το mistreated ηθελα νσ σου γραψω αυτο
   Το δηλητηριο απο το δαγκωμα του φιδιου,εμεινε μεσ το αιμα του ανθρωπου επηρεαζοντας σε αλλους λιγο, σε αλλους πολυ,τη σκεψη τους.ειναι η κακη πλευρα μας και ολοι την εχουμε(πρεπει να το παραδεχτουμε).Στο χερι και στη δυναμη μας ειναι ητελικη  επιλογη.Ο λογος ειναι το μεσον οπως και νατον αρθρωσεις το νοημα που θα βγει χτυπαει ειδικα οταν λεμε αληθειες...
   ΥΓταγραπτα σου δειχνουν ανθρωπο με πολλη ευαισθησια..ξεχωριστο προτερημα για αυτη την εποχη(και ας το βλεπουν μερικοι για αδυναμια).πολεμα!μην το βαζεις κατω....

[mantinada]

Συμφωνώ και επαυξάνω "Αρμαγεδών" όσο αφορά το "δηλητήριο" που όλοι μέσα μας κρύβουμε.
Δύσκολο να το τιθασεύσουμε κάποιες φορές μα όχι ακατόρθωτο οπότε αξίζει νομίζω η προσπάθεια.

Η αλήθεια δυστυχώς είναι ζόρικη συνήθως γι' αυτό και οι περισσότεροι από εμάς
επιλέγουμε την απόκρυψή της.
Στη ζωή μου ζητούσα πάντα να βιώνω αυτού του είδους το "ζόρι",
ήθελα πάντα να γνωρίζω την αλήθεια μα συνήθως έχω το ψέμα να αντιμετωπίσω...
Κι αυτό πονάει!

Έμαθα όμως να δέχομαι την "αδυναμία" των άλλων όπως έμαθα να συγχωρώ το ψέμα και να επιβραβεύω
την αλήθεια, ακόμα κι αν ο συνδυασμός τους με πόνεσε κάποτε...
Δύσκολος δρόμος μα τον επέλεξα και δεν κάνω πίσω...

Όσο για την ευαισθησία που θεωρείς πως με διακατέχει...
Ευαίσθητη όσο κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι αλλά προτιμώ να το κρατάω κρυφό.
Η διαδικτυακή ανωνυμία βοηθάει σ' αυτό 
Δύναμη ή αδυναμία, δε γνωρίζω...
Ίσως κάποτε το ανακαλύψω κι αυτό όσο το ταξίδι μου μπορώ να συνεχίζω...

Να είσαι καλά φίλε μου,
καλό μεσημέρι,

Μαρία Κ.