Πολύ καιρό έχω να σας συναντήσω, μια καλησπέρα να σας πω.. Δύσκολος, περίεργος και ευμετάβλητος ο χρόνος μπορεί να είναι.. Μια να περνάει αργά, βασανιστικά αργά, και άλλοτε να τρέχει, σαν το νερό να χάνεται, και ‘μεις μέσα στις χούφτες μας να το συγκρατήσουμε, όπως κάναμε σαν παιδιά, να προσπαθούμε.. Και να μην το καταφέρνουμε..
Και μετά κοιτώντας στο ημερολόγιο, βλέπεις ότι πέρασαν οι μέρες και οι βδομάδες.. Κοντεύει να φύγει και ο πρώτος μήνας του 09.. Αλήθεια πότε ήρθε το 9..; Και τα άλλα 37 που πήγαν ρε γμτ..;
Άσυνάρτητες μοιάζουν οι σκέψεις, θολωμένοι οι λογισμοί.. Εικόνες από όνειρα, και όνειρα με εικόνες και διηγήσεις γεμάτα.. Από όσα ήθελα να γράψω, να κάνω να πω.. Ναι ξέρω, ξέρουμε πως κάπου υπάρχουν όλα αυτά.. Σε ένα άχρονο εκεί, που μπορεί κάποτε να βρούμε, στο οποίο να ζήσουμε κάποτε μπορεί, μα μπορεί και όχι..
Στο τώρα ζούμε, αν και παρελθόν έχει γίνει, τη στιγμή ακόμα που το ζούμε.. Μα αυτό έχουμε, αυτό μπορούμε να ζήσουμε..
Και σ’ αυτό το τώρα, έστω και ετεροχρονισμένα, ένα Χρόνια Καλά και Πολλά θέλω να πω σε όλους.
Και να ευχαριστήσω όσους σχολίασαν αυτό το γραπτό.
Μαρία μου σ’ θα θυμόμαστε, όσοι θέλουμε να είμαστε κάτι διαφορετικό από όλα όσα οι «αφεντάδες» μας θέλουν να μας κάνουν.. Όσοι νοιαζόμαστε, και όσοι ονειρευόμαστε για κάτι άλλο, για κάτι διαφορετικό, για μια κοινωνία από ανθρώπους, για τον άνθρωπο φτιαγμένη. Για εκείνη την κοινωνία που ο καθένας καλύτερος θα θέλει να γίνει, και τον άνθρωπο σαν κέντρο της θα έχει. Και όχι τα λεφτά, τα ευρά, τα ακίνητα και τα κινητά. Που θα ενδιαφέρεται για τη γνώση, την τέχνη και την ομορφιά, και όχι για το πώς θα εφευρίσκει όπλα και λόγους να σκοτώνει τους άλλους. Που θα αποτελείται από ελεύθερα πνεύματα και όχι δούλους και αφεντικά στο όνομα του χρήματος φτιαγμένα..
Και που η εξουσία από τους πολίτες θα βγαίνει, μέσω της Λογικής του Λόγου και της Κρίσης, και όχι από το ‘νόμιμο που είναι και καλά ηθικό» που θέλουν να μας περάσουν.
Μια κοινωνία που θα αξίζει να ζει και να πεθαίνει κάποιος για αυτήν σα χρειαστεί..
Μια κοινωνία που θα περπατά στων Αστεριών τα Μονοπάτια..
Ναι ξέρω μπορεί να ακούγομαι σα να ‘μια κανένας Νεφελοβάτης κι Αιθεροβάμωνας, μα προτιμότερο μου φαίνεται να κάνει κανείς όνειρα μεγάλα, παρά να σπαταλά τις στιγμές που του χαριστήκαν εδώ με το να πνίγεται σε νόμους και όρια μικρά..
Ξέρεις άλλωστε, πως πάντα οι δικοί μου οι ήρωες δεν ήταν και πολύ δημοφιλείς στην εποχή που ήτανε αναγκασμένοι να ζουν…
«Κι όμως γυρίζει..»…
Και ένα ακόμα ευχαριστώ θέλω να σου πω.. Που είσαι εδώ, που το χέρι μου κρατάς.. Που τα όνειρα μοιράζεσαι μαζί μου, και δύναμη, ομορφιά από κείνη που στην ψυχή έχεις φυλαγμένη τους δίνεις.. Αληθινά για να ‘γινούν.. Όσο δύσκολο και να ‘ναι.. Όσο κι αν λυσσομανάει ο Βοριάς..
Να είσαι καλά θάλασσά μου, και να χαμογελάς.. Πάντα..
Καλό μας βράδυ..
Mistread σ’ ευχαριστώ, και εύχομαι να τους θυμόμαστε όσο είμαστε εδώ.. Όσο για το μετά, κάποιος μπορεί να μας θυμάται, μπορεί και όχι.. Πάντως θέλω να πιστεύω πως εκεί θα είμαστε, όταν χρειαστεί..
Σ’ ευχαριστώ πολύ Στάθη.
Η απώλεια Νίκο είναι κομμάτι αυτής της πραγματικότητας που ζούμε.. Μα και η ενθύμηση επίσης.. Και «ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί, μα και να θυμηθεί, δεν είναι ποτέ χαμένο..»
Σ’ ευχαριστώ Γεωργία, να είσαι καλά.
Και πάλι Να ευχηθώ θέλω Καλή Χρονιά σε Όλους..
Καλό ξημέρωμα να έχουμε..
