ΤΑ... ΑΠΟΚΗΡΥΓΜΕΝΑ

[MACMISIAS]

Με αφορμή ένα στίχο που έστειλε ένας νεαρός φίλος μας (δεν νομίζω ότι είναι πάνω από 17 ετών) έχω την εξής ιδέα. Όπως όλοι οι γνωστοί ποιητές έχουνε κάποια πρώιμη δουλειά την οποία μάλιστα κάποιοι την έχουνε αποκηρύξει , έτσι και εμείς (Τρομάρα μας... ) σίγουρα έχουμε κάποια πολύ πολύ παλιά, ανώριμα αλλά και γεμάτα συναίσθημα στιχάκια τα οποία τα έχει φάει η σκόνη και ντρεπόμαστε ( ; ) να τα βγάλουμε στο φως... Από εδώ λοιπόν , γιατί όχι, ας οπλιστούμε με θάρρος (και θράσος) και ας δημοσιεύσουμε κάποιους τέτοιους στίχους. Θα κάνω την αρχή εγώ με ένα τραγούδι που έγραψα στα 15 μου (έχει και μουσική...) και ο Θεός -βοηθός. Δεν περιμένω μόνο τη γνώμη σας , περιμένω και τις δημοσιεύσεις σας!!! Άντε μην ντρέπεστε 

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΦΩΤΙΑ

Λένε πολλοί, η αγάπη είναι σαχλή
κι ότι αυτοί που αγαπούν, είναι τύποι αδύναμοι.
Όμως όλοι μέσα μας κάποια φορά,
έχουμε νοιώσει μια κλωτσιά στη καρδιά.

Ρεφρ.

Και το μυαλό τα χάνει
και δεν ξέρεις τι κάνεις,
τραγουδάς δυνατά...
Η αγάπη είναι φωτιά.

Σαν είναι να'ρθεί, δεν το ξέρεις από πριν
σου χτυπάει τη πόρτα, να την υποδεχτείς.
Μ' αυτό το θηλυκό όμως μη παίζεις πολύ,
γιατί μπορεί στο τέλος να τσουρουφλιστείς.

Ρεφρ.

Και το μυαλό τα χάνει
και δεν ξέρεις τι κάνεις
τραγουδάς δυνατά...
Η αγάπη είναι φωτιά.

[lampros.]

μοιάζει εφιάλτης


Φοβάμαι και όνειρα δεν κάνω
λυπάμαι που τρέχω, μα δεν φτάνω…
Θυμάμαι τα λόγια σου να λεν
να πάμε ξανά απ’ το μηδέν…

κι η άρνηση, μοιάζει εφιάλτης
το νιώθω ξανά πως δεν θα ’ρθεις,
συγγνώμες ζητώ στον εαυτό μου
νεκρώνω μ’ αυτές το μυαλό μου…
Συγγνώμες,
συγγνώμες,
συγγνώμες ζητώ στον εαυτό μου
νεκρώνω μ’ αυτές το μυαλό μου
κι η άρνηση, μοιάζει εφιάλτης…

Αδιάφορες γύρω παρέες
στιγμές που ίσως θα ’ταν ωραίες
μαζί σου αν τις μοιραζόμουν,
πως έφυγες, αν δεν θυμόμουν…

κι ώρες κυλούν πληγωμένες
χαρτάκια από μέρες σβησμένες
σωροί γύρω από το τραπέζι
σε νήμα η μοίρα με παίζει.

Σιωπή μεσ’ τους τέσσερις τοίχους
γυρεύω τους γνώριμους ήχους
ανάσα και χτύπους καρδιάς
πως το ’λεγες… το μ’ αγαπάς;

πώς το ’λεγες; Χάνονται οι σκέψεις
χαμένα νοήματα οι λέξεις
σαν πάλι ζητάς να διαλέξω
μακριά σου να ζω… αν θ’ αντέξω.





Μπράβο Μάκη...
Αποκηρύσω κι εγω το ''μοιάζει εφιάλτης''...  Ήταν πραγματικός όμως ούφφφφ...

[MACMISIAS]

Είναι πολύ όμορφο όμως Λάμπρο μου. Μήπως να το ξανασκεφτείς;

[gkou]

"Πες μου πως μπόρεσες"

Ο κόσμος μαύρος ωκεανός
κι εγώ χαμένος ναυαγός
στο άγριο κύμα λυτρωμό να αναζητώ…

Εσύ αλλού, σ’ άλλη αγκαλιά,
κι εγώ εδώ σε μια γωνιά.
με μάτια δάκρυα γεμάτα να σε ρωτώ…

Πες μου πως μπόρεσες να με πονέσεις
κι ότι καλύτερο από μένα να κλέψεις,
και να μ’ αφήσεις να με λιώνουν  οι στεναγμοί;

Μα δε μετάνιωσες ποτέ σου, πες μου,
δε με λυπήθηκες μεγάλε καημέ μου,
δεν είπες «φτάνει ως εδώ θεέ μου», κάποια στιγμή;

Τώρα που φεύγω μακριά,
 ποιος ξέρει σε ποια  στεριά
θα ξημερώσω και εκεί θα ξεχαστώ…

Το πιο βαρύ κρασί θα πιω,

στη λήθη μέσα θα κρυφτώ
να μην πονάω, να μη με γδέρνει το κενό…

Πες μου πως μπόρεσες να με πονέσεις
κι ότι καλύτερο από μένα να κλέψεις,
και να μ’ αφήσεις να με λιώνουν  οι στεναγμοί;

Μα δε μετάνιωσες ποτέ σου, πες μου,
δε με λυπήθηκες μεγάλε καημέ μου,
δεν είπες «φτάνει ως εδώ θεέ μου», κάποια στιγμή;


 

[papous]

Τι να σου πω τώρα MACMISIAS? Αυτό το συναίσθημα που νιώθεις εσύ όταν βλέπεις τα πρώτα σου στιχάκια, το νιώθω για όλα!

[x-versous]

Παππού και εγώ όταν κοιτώ τα στιχάκια σου σαν τον Μάκη κάνω  πλάκα κάνω!!
Να και το κατάπτυστο μου … κάπου έχω κι άλλα.

Το τραγούδι του μπαμπούλα.

Σαν παραμύθι που το έγραψε ένας μάγος,
σαν σε τραγούδι που δεν έχει ειπωθεί.
Σαν ανασφάλεια που έρχεται το βράδυ
και δεν σε αφήνει να σβήσεις το κερί.
Έτσι και εγώ είμαι το κάτι να φοβάσαι .
Είμαι αυτός που έλεγε η μάνα σου για να τρως το φαΐ.

Ρεφρέν:       

Μα-μα-μα-μα-μα-μα είδα τον μπαμπούλα,
Μα-μα-μα-μα-μα-μα   είδα   τον   κακό.   
Είμαι   ο   λόγος   που   ξύπνησες ιδρωμένος,
είμαι ο λόγος που κοιμάσαι αγκαλιά με το φακό.
Μα-μα-μα-μα-μα-μα είδα τον μπαμπούλα,
είδα αυτόν που μου 'λεγες να τρώω το φαγητό.
Μα-μα-μα-μα-μα-μα είδα τον  μπαμπούλα,
Μα-μα-μα-μα-μα-μα είδα τον κακό.

Και ο Ρίτσος με ένα τέτοιο πρέπει να ξεκίνησε