Το στερνό
Μια αυγουστιάτικη βροχή, μ` έχει ξυπνήσει.
Νιώθω τα μάτια μου βαριά, σαν την αλμύρα.
Μες το κεφάλι μου χορός, έξω πλημμύρα.
Ποιος απ` την μοίρα μου μπορεί να με ξορκίσει.
Άλλοι από άλλους στην ζωή είναι πιο ίσοι.
Και άλλοι πιο κάτω απ` το μηδέν, στιγμές ζυμώνουν.
Τι τάχα φταίει και το χθες μου, μου χρεώνουν ;
Βαριά τα ψέματα πολύ, μ` έχουν τσακίσει.
Μια καμπούρα ενοχές, μου έχουν κολλήσει.
Κι όταν θελήσουν, τα στερνά τους μου φορτώνουν.
"R"
Για σένα χαίρομαι. που δεν μου μοιάζεις,
Που δεν θυμίζεις τίποτα όπως εγώ .
Για μένα ντρέπομαι, και μην τρομάζεις,
Ίσως το αύριο να είναι αληθινό.
Ένα ναυάγιο τα χρόνια κι οι στιγμές μου,
Χρόνια σκυφτός, και δεν με πρόσεξε κανείς.
Αλήθεια που είσαι ; την αγκάλη σου προσμένω.
Τώρα στα δύσκολα, ελπίζω να φανείς.
Μια αυγουστιάτικη βροχή, μ` έχει ξυπνήσει.
Από ένα όνειρο βαθύ, που ήμουνα κάτι.
Ανάγκη πρόστυχη, σκληρή, ζωής γινάτι.
Να σ` απαρνιέμαι δυο φορές πριν μ' αρνηθείς.
