Πώς μάθαμε στ' αχάριστα;
γκρίνια για τ' ανόητα,
σιωπή για τα "μεγάλα".
Παλεύεις για τ' ευνόητα,
κι ανέχεσαι τ΄ανόητα.
Πώς χαθήκαμε στ' ασώματα;
λατρεία για τα θλιβερά,
φυγή απο τα "όμορφα".
Πρόδωσες τα όνειρα,
και συνήθισες τα θλιβερά.
Πώς ζήσαμε αθόρυβα;
χωρίς μια κραυγή,
δίχως ξέσπασμα.
Είχες άλλα να αγγίξεις,
υλικά, απτά και "ασφαλή".
Έτσι φτάσαμε εδώ στην "κόψη" της αυγής
για μια μέρα που ίσως να είναι ευτυχής...
...ίσως πάλι και ατυχής...
...ισως βασανιστικά περίπλοκη ή "μαγική",
μα οπωσδήποτε ποτέ επιεικής.
