Με νηστήσιμο βλέμμα
μ’ εκδορές των αιώνων,
της αγάπης το βλεμμα
η πορεία των μόνων.
Με αγαπώ για ρεκλάμα
των ερώτων οι φόνοι,
της αγάπης σου η κάμα
πιο βαθιά με καρφώνει.
Πιο γοργά, μάνι-μάνι,
με πετάνε οι Γοργόνες
σε άλλης Κίρκης λιμάνι
σε τρελούς Λαιστρυγόνες.
Με νηστήσιμο βλέμμα
σαν τον στίχο του Λένον
με πετάς σε άγριο ρέμα
σε νησί προδομένων.
Κάποιο μήνα ρημάδι
μου κουνάς το μαντήλι,
λες: «Τις νύχτες στον Άδη
δεν ανάβει φυτίλι».
Κι η πορεία μου μόνη
δίχως πια περηφάνια,
με σπασμένο τιμόνι
πώς να βγω σε λιμάνια;
23.03.09
