Ονειρευτηκα ξανα ,
πως υπαρχει στον κοσμο μια θαλασσα
που δεν κρυβει πνιγμους
και ενας μικρος , καθαρος ουρανος
που δεν συναντησε ακομα
τα συννεφα.
Kαι ειδα λεει,
προχειρους , λαχανιασμενους στιχους
να πετανε,
σκισμενα χαρτια
και χαρουμενα , διψασμενα φεγγαρια...
Και οπως το ονειρο εφευγε γρηγορα ,
ξυπνησα παλι...
Τελικα,
Εγω
ο Μεγαλος Βυθος
μπορω και βλεπω ακομα,
Υπεροχα Ονειρα...