Ατέλειωτη νύχτα κι αυτή
στο μακρόσυρτο τραίνο του χρόνου,
στον αέρα μι' ανάσα κοφτή:
το βαθύτατο πλήγμα του πόνου.
Τ' ουρανού ξεχωρίζω ένα μάτι
σαν φεγγάρι που σκύβει να δεί
γελασμένο θαρρείς από κάτι,
σαν μια κίνηση μόνο μπορεί.
Ας μου γίνει μονάχα η χάρη
να φιλήσει χωρίς προσμονή
το ολόγιομο εκείνο φεγγάρι
την θλιμμένη μου άδεια ψυχή.
