Πόσες φορές έχω πει gkou, για την ιδιαίτερη κληρονομιά που δίνει στον καθένα μας ξεχωριστά η Φύση, αλλά και όσους - όσα αφήσαμε στη ζωή μας, συνειδητά ή ασυνείδητα να δημιουργήσουνε/με τον εαυτό μας. Λέμε ο ένας είναι έτσι, ο άλλος είναι αλλιώς, μα πόσο θα μπορούσαμε να μπούμε στην ζωή του καθενός, απο τη στιγμή που γεννήθηκε, να τη ζήσουμε μέσα στο πετσί του, ώστε να καταλάβουμε από που προέρχεται αυτό το αποτέλεσμα χρόνων. Πολλές φορές κατηγορούμε τους ανθρώπους γι αυτά που κάνουνε, ενώ γνωρίζουμε πολύ λίγο γι αυτούς. Βέβαια, όταν ο άνθρωπος μιλάει στον Θεό και όχι στον άνθρωπο, ο Θεός θα τον καταλάβει και όχι ο άνθρωπος. Θα αναρωτηθείς βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι να καθίσουν να ακούσουν και να κατανοήσουν ? Υπάρχουν θα σου πω, αρκεί όμως να υπάρχουν και αυτοί που θα καθίσουν να τους μιλήσουν ειλικρινά. Ο φοβισμένος άνθρωπος, προτιμά να μιλά μόνο στον εαυτό του και στον Θεό, αλλά με αυτόν τον τρόπο παραμένει φοβισμένος και μόνος.Για μένα είναι κατακριταίο, ότι σου κάνανε, να το κάνεις, ιδιαίτερα όταν αυτό που κάνεις, υποθέτεις μέσα σου ότι είναι άσχημο. Όμως έαν έτσι έχεις μάθει, είναι κάτι σαν να αναρωτιόμαστε, γιατί ο ήλιος βγαίνει βόλτα κάθε ξημέρωμα.
Από την άλλη, η κοινή γνώμη πολλές φορές, θεωρεί σκάνδαλο και ακρότητα, οτιδήποτε ξεχωριστό και ιδιαίτερο, μην έχοντας αναλογιστεί και πολύ, αυτό που λες αινίγματα και διλλήματα. Όσοι ψάχνουνε παραπέρα και βαθύτερα, αποκτούν μια διαφορετική σκοπιά όσων συμβαίνουν και αυτό ξενίζει για τους υπόλοιπους μιας και η σκέψη πέραν των καθημερινών είναι κουραστικό άθλημα.
Κανένας πάντως δεν είναι μόνος του, έαν ανοιχτεί και μιλήσει ειλικρινά, θα βρει αυτούς που θα τον κατακρίνουνε αλλά και αυτούς που θα τον ακολουθήσουνε.
