Στη ζήση ετούτη την πικρή
πές μου που πήγαν τα όνειρά μας
μέρα τη μέρα πιό σκληροί
γίναν οι ανθρώποι ολόγυρά μας
και με την πρώτη ευκαιρία
βορά μας ρίξαν στα θηρία
Το φώς του ήλι΄ ούτε στιγμή
(μήπως το άφησαν οι άλλοι ?)
τρύπα δέ βρήκ΄ούτε ρωγμή
απ΄το σκοτάδι να μάς βγάλει
να πούμ΄"ανάσανα επιτέλους
κι ας ήρθε η αρχή του τέλους"
Ποιός τα κρατάει τα σκοινιά
του κόσμου ποιός χαράζει ρότα
σταυραδερφέ μου μάθε, ρώτα
στ΄άχυρα ψάξε γιά βελόνι
και ποιός κρατάει τα σκοινιά
της μοίρας μας και το πριόνι
πού στην πικρή μας τη χαρά
μας πριονίζει τα φτερά
