Πώς μας κοιτούν όλο παράπονο οι τοίχοι
και τα γεράνια πώς μαραίνονται στις γλάστρες
την περηφάνια μας μετρήσαν μ΄ έναν πήχυ
και τη ζωή μας την απλώσαν σε κρεμάστρες.
Πόσο θρηνούνε σφαλιστά τα παραθύρια
και τα γαβγίσματα των σκύλων ξεχασμένα
σ΄ ένα σεντούκι πώς χωράνε χίλια-μύρια
δικά μας όνειρα που πήγανε χαμένα.
Πώς ερημώσαν τα δρομάκια κι η πλατεία,
πώς έχει σβήσει το χαμόγελο απ΄ τα χείλη
μα στο ξωκκλήσι ακόμα καίει το καντήλι
κι η φλόγα του μας συντροφεύει στην πορεία.
