Σε βοσκοτόπους «Σ’ αγαπώ» είν’ η καρδιά
χορτάρι όμως των φιλιών, μήνες δεν βρίσκει,
παντού Πουνέντες, Λησμονιά, και λίγοι ίσκιοι…
σε προδομένα λεν’ ανήκουνε παιδιά…
Κι εσύ λιμνάζεις στου καημού τις αντηλιές
και ατενίζεις με λαχτάρα την ηχώ σου
ψάχνοντας να ‘βρεις εραστή και σύμμαχό σου
μα με μεθόδους προαιώνια παλιές
Σε ψαροχώρια «Σ’ αγαπώ», μαύρα, θολά
ρίχνεις του έρωτα αδόλωτο το αγκίστρι
πάντοτε φεύγεις με καημό, κι άδειο κανίστρι,
με μια οχέντρα λησμονιάς να σε φιλά.
Και πάλι ανέσπερη αχτίνα δίχως φως
ψάχνεις του έρωτα καλύβι να φωτίσεις
πόσων αιώνων διχασμούς θα διανύσεις;
Ούτε σε νοιάζει…είναι ο πόθος σου κρυφός!!!
Σε ονειροτόπους «Σ’ αγαπώ» που ‘χουν φραχτεί
τις ξεναγήσεις σου τις κάνεις με πολέμους,
Αίολος είσαι γιαλαντζί… δίχως ανέμους,
πως την Αυλίδα εκλιπαρείς να σε δεχτεί;
Κι ενώ τα λάβαρα της ήττας σου τα καις
με το μπαρούτι της σπασμένης σου της κάνης
λες για τον φόνο που ονειρεύτηκες να κάνεις,
μα τον ξεχνάς , και μπαίνεις σε άλλες αλυκές!!!
25.06.09
