Η ζωη μου μοιαζει τωρα
με μια ολολευκη πληγη
κι αρρωσταινει λιγο λιγο
το μυαλο μου και η ψυχη.
Τρεμω κι ολο
σβηνω ,πινω
την δροσια της
χαραυγης
κι αν δε ξερω
τι θα γινω
γραμμα γραφω
για να δεις
που ζωη μου μοιαζει τωρα
με μια αορατη πληγη
που σαπιζει λιγο λιγο
κι αρρωσταινει τη ψυχη.
Την κιθαρα μου
σου αφηνω
στην κοιλια της
να κρυφτεις
και δυο ακορντα
για να γινεις
τραγουδακι
να χαθεις.
Το χαμογελο σου Ντορα
μια εικονα πια θαμπη
κι απ' το ονομα σου μονο
του φθινόπωρου η βροχη
Πως να φυγεις
απ τιν ηλιο
κι αν ποτε σου
θα με βρεις
σ ενα σπιτι
στοιχειωμενο
ναι μαι σκιός και
ποιητης.
Που η ζωη μου μοιαζει τωρα
με μια ολολευκη πληγη
που σαπιζει λιγο λιγο
κι αρρωσταινει τη ψυχη.
Τα βιβλια
που ανοιγω
και οι θαλασσες
της γης
δεν χωρανε,
πως να φυγω
τις φωτιες της
χαραυγης.
Το χαμογελο σου Ντορα
μοιαζει μ' ονειρο κι εγω
την ζωη μου σου χαριζω
κι ας μην εισαι πια εδω.
