Είμασταν ναύτες κάποτε, με στιβαρά μπράτσα και φουσκωμένα υπερήφανα στήθη...
Τόσο φουσκωμένα που οι ασκοί του Αιώλου δεν μπορούσαν να μας συναγωνιστούν...Είμασταν άνεμοι οι ίδιοι...
και σαρώναμε τόπους και καρδιές
και για κάποιο παραμύ8ι, ρίξαμε άγκυρα
και αράξαμε σε έναν κάβο που πια...κανένας δεν θυμάται το όνομά του
ξεχάσαμε πως είναι να περιμένουμε την παλλίροια για να ξανοιχτούμε πάλι
γιατί είναι απίστευτη η δύναμη του παραμυθιού...μαγευτήκαμε
δεν ήταν η Κίρκη...δεν μας μάγεψαν Σειρήνες...και καμιά Ναυσικά δεν βρέθηκε στο δρόμο μας για να μας απαλύνει τις σκέψεις...
χαϊδεύαμε καρτερικά τα βότσαλα της ακτής και ξεχνούσαμε χωρίς λοτούς...
ξεχνούσαμε χωρίς το γλυκό κρασί, το πλούσιο φαγοπότι...τον ήσυχο τον ύπνο...το λυπηρό τραγούδι...
και οι χαρακιές μας μεγαλώνανε, και τα μάτια μας σκοτεινιάζανε... και τ' αστέρια κι αυτά δεν μας έβλεπαν όπως παλιά...
οι μέρες μας μικρές και οι νύχτες μας ατέλειωτες...
μέχρι που...
αντικρύσαμε το κόκκινο λουλούδι...μια μικρή όαση...έναν τρυφερό μίσχο με αραχνοϋφαντα πέταλα...
πάνω σε έναν τόσο δα βράχο...εκεί άνθιζε...
η ελπίδα...το ξύπνημα μιας άλλης μνήμης...δίπλα στο νερό....
και θυμηθίκαμε άξαφνα...ότι είναι τόσο μικρή και λεπτοκαμωμένη η ομορφιά της ζωής μας...
και καλέσαμε στην επιφάνεια τα δελφίνια...
και έστησαν χορό...τρελό χορό
και σήκωσαν κύμμα...
και ήρθε η παλλίροια...τώρα το ταξίδι μας συνεχίζει...και έχει φως...γλυκές αναμνήσεις και τη μεγάλη επιθυμία του γυρισμού...
"Αλοίμονο σ' αυτούς που αγκιστρώθηκαν στο παραμύθι", φωνάζουμε...
Όλοι για το ταξίδι...
