Ποιητής…
Ξέρει το χθες, πλάθει το σήμερα, μαντεύει το αύριο.
Το μελάνι του ζωγραφίζει το πιο όμορφο όνειρο φυσικής τελείωσης.
Είναι μέσα σ’ όλες τις μορφές του έρωτα, της τρέλας, του πόνου.
Διυλίζει τη σκέψη του, ακουμπά το αόρατο.
Προσεύχεται στον άγραφο στίχο της δικής του προσευχής.
Γράφει για το γνωστό το άγνωστο. Είναι ελεύθερος.
Τα παραπάνω είναι λόγια ποιητών, μεγάλων.
Εμείς εδώ μπορούμε να σχολιάζουμε τα γραπτά των άλλων με τα δικά μας μέτρα, τις δικές μας γνώσεις, αν δηλαδή ξαπλωμένος στο κρεβάτι κοιτάζω το ταβάνι και γράφω πως θέλει βάψιμο, εγώ αυτό το θεωρώ ποίηση… Αν ο άλλος γράφει για θαλασσινές πηγές,...είναι λάθος, γιατί μάλλον από άγνοια έτσι πιστεύω.
Και μια και είπες δυο σωστές κουβέντες rakendite , να πω κι’ εγώ πως πράγματι παρατηρείται μια αραίωση τελευταία. Ορισμένα μέλη συνεχίζουν να γράφουν ακαταλαβίστικα, κορακίστικα, ανορθόγραφα. Σχολιάζουν και καμιά φορά την ποίηση με κοτσάνες, πως λοιπόν να μην πέσει η κίνηση όπως λες;
