Το βράδυ ντύνομαι Θεός
και παίζω με τα άστρα,
ένας τρελός που χάνεται
σε ερείπια από ναούς
και γκρεμισμένα κάστρα.
Ναοί που φιλοξένησαν
της μοίρας μου θυσίες,
πάνω σε πέτρινους βωμούς
που οι άγγελοι σμιλέψανε
πριν να γενούν των ανθρώπων
φύλακες ευτυχίας.
Τότε που δεν υπήρχανε
όρια και κανόνες,
τότε που ήταν οι άνθρωποι
ένα παιχνίδι θεϊκό,
φάρσες να καταστρώνουνε
για να περνούνε οι αιώνες.
Κάστρα που με κόπο χτίσανε
τα χέρια τα δικά μου,
κάθε πέτρα λαξεύσανε,
με ιδρώτα την μουσκέψανε,
από της ψυχής μου την ψυχή
και αίμα απ΄ την καρδιά μου
Με μάρμαρο τα ντύσανε
και ακριβό γρανίτη,
όσοι τα επισκέπτονται
να νοιώθουν δέος μα και θυμό,
γιατί ετούτο το αρχοντικό,
ιδιοκτησία ενός τρελού,
σε αυτούς ποτέ δεν θ’ ανήκει.
