Φουλάρεις το καμιόνι του θανάτου
γκαζώνεις ν’ ανταμώσεις τη βροχή
παζάρι, γιουσουρούμ αρχίζει αιμάτου,
να το προφτάσεις θες απ’ την αρχή
Στους πάγκους ηδονή θα σε μελώσει
τα σ’ αγαπώ σου νύχτας αμυχές,
κορμιά πουλάνε μέρες μ’ ένα γρόσι
για δώρο, σου προσφέρουνε ψυχές
Του έρωτα κατέβαζες τα στόρια
το λίκνο του ναδίρ σου να μη δω
απλόχερα, γεμάτος ανημπόρια
μου φώναζες: «τετέλεσται, ως εδώ»
Ανέβαινες στης γης τα θεωρεία
μα η παράστασή σου πάλι αργεί,
ποια Άννα παρτεναίρ, και ποια Μαρία,
μου λες, που βάλαν στ’ όνειρο φραγή
Το γιουσουρούμ τα φώτα τώρα κλείνει
στο ουρλιαχτό του Αντίο σου ριγώ
η αγάπη, σε θανάτου χρόνια κλίνη
του έρωτα που να ‘βρεις χειρουργό
Στα σύννεφα κρυφτήκαν τα φεγγάρια
πιο πίσω τους κι εσύ είσαι θαρρώ,
με άδεια του έρωτά σου τα παγκάρια
σε αγάπης πως να μπω το ιερό
17.01.10
