Πάνω στο λευκό σου κύμα
στην γαλάζια σου μορφή
δείχνεις να 'σαι καταιγίδα,
μα είσαι μαγική στιγμή.
Μες' το φωτεινό σου βλέμμα
ήρωες και ποιητές
στο παρθενικό σου πνεύμα
θέλουν να είναι όλοι εραστές .
Με το πρωινό το αστέρι
ζωής υφαίνεις τον ιστό
αγνή την αύρα σου απλώνεις
μου χαϊδεύεις το μυαλό.
Τι κι αν τόσο σου έχουν λήψη
οι αιώνες οι χρυσοί
θαρρείς πως κίονες θα υψώσεις
να στυλωθούν πάλι οι ναοί.
Ξεδιπλώνεσαι μπροστά μου
με ατίθαση σκληρή ομορφιά
μαζί σου πάλλεται η καρδία μου
στους ρυθμούς που εσύ χτυπάς.
στέλνεις ελαφρύ αγέρα
ταξίδι να με πας μακριά
μα ξάφνου ο χώρος με κυκλώνει
μιας Νύμφης γίνεται αγκαλιά.
